LiVAS Trio
Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2024 | 21:30
@BAUMSTRASSE
Το σχήμα LİVAS Trio αποτελούμενο από τους Ταξιάρχη Γεωργούλη: ούτι, Τάσο Πούλιο: κανονάκι και Βαγγέλη Καρίπη: κρουστά, θέτει στο προσκήνιο της επιτέλεσης ακούσματα, πρακτικές και περιβάλλοντα από τη λαϊκή μουσική της Τουρκίας με τρόπο άμεσο, σύγχρονο και απόλυτα επικαιροποιημένο.
Ρεπερτόριο με αναφορά στις λαϊκές μουσικές της Ανατολίας αλλά και του αστικού χώρου της Τουρκίας, παρουσιάζεται με τρόπο που αφενός μεν δίνει έμφαση στα ιδιότυπα μορφολογικά και εκφραστικά χαρακτηριστικά του είδους ( διαστηματικός πλούτος, ειδικό τροπικό φρασεολόγιο, έντονη διαποίκιλση) αφετέρου δε υπερβαίνει την καθιερωμένη ιστορικά φόρμα, κυρίως μέσω του δεσπόζοντος ρόλου του αυτοσχεδιασμού.
Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με τη δόμηση πλούσιων ηχοτοπίων (soundscapes) εξασφαλίζει στο όλο άκουσμα μια φρεσκάδα, η οποία συμβάλλει καθοριστικά στο να δημιουργηθεί μια αίσθηση οικειότητας, παρά το γεγονός πως το ίδιο το αποτέλεσμα στην ουσία του είναι απαιτητικό τεχνικά και ιδιάζον υφολογικά. Τα αυτοσχεδιαστικά δε θέματα ανά περίπτωση άλλοτε ακολουθούν τις καθιερωμένες φόρμες των Taksim και άλλοτε ενσωματώνουν δημιουργικά, στοιχεία και τεχνικές από σύγχρονους ήχους, όπως π.χ η jazz.
Το στοιχείο ωστόσο που χαρακτηρίζει περισσότερο από κάθε τι άλλο το συγκεκριμένο σχήμα είναι ο ρόλος των κρουστών και η εν γένει διαχείριση του ρυθμού. Στον ελλαδικό χώρο παρουσιάζονται συνήθως δύο ακραίες χρήσεις των κρουστών μέσα σε μια ορχήστρα. Στη μια περίπτωση ο ρόλος τους παραμένει εντελώς συμβατικός υποστηρίζοντας απλά την πρακτική ανάγκη ρυθμικής υποστήριξης και διατήρησης του τέμπο, χωρίς καμιά ωστόσο ηχοχρωματικού - υφολογικού τύπου συνεισφορά στο όλο άκουσμα. Η άλλη ακραία περίπτωση είναι εκείνη της απόλυτα εξωστρεφούς και ασύμμετρα πληθωρικής σε σχέση με την υπόλοιπη ορχήστρα χρήσης των κρουστών, με αποτέλεσμα να δημιουργείται η αίσθηση πως τα κρουστά αποτελούν ξένο σώμα από την όλη επιτελεστική διαδικασία. Ο Καρίπης ως δεξιοτέχνης δεν θα μπορούσε φυσικά να συμμετάσχει με έναν συμβατικό -διεκπεραιωτικό τρόπο στο όλο εγχείρημα. Ωστόσο, δεν υποκύπτει και στον πειρασμό της δεύτερης περίπτωσης. Ο ήχος του είναι απόλυτα ενσωματωμένος στο όλο άκουσμα, η δε υφολογική του συνεισφορά είναι καθοριστική και καίρια. Ο Βαγγέλης Καρίπης ουσιαστικά συνομιλεί με τα μελωδικά όργανα του σχήματος σε μια διαδικασία μέθεξης, προσδίδοντας ενέργεια, κινητικότητα αλλά και ενάργεια στο όλο άκουσμα.
Τέλος, αναφορικά με το ρεπερτόριο, το σχήμα τολμά -μεταξύ άλλων- να καταθέσει τη δική του πρόταση και σε συνθετικό επίπεδο, πράγμα καθόλου εύκολο ή αυτονόητο για τα δεδομένα της συγκεκριμένης μουσικής σκηνής. Οι συνθέσεις των Πούλιου και Γεωργούλη εμπνευσμένες από τις τροπικές μουσικές κουλτούρες της Ανατολής, εμπεριέχουν νέες ιδέες και οπτικές για το πώς η ανατολική τροπικότητα, τόσο ως θεωρητικό σύστημα όσο και ως χώρος αισθητικής αναφοράς, δύναται να εμπνεύσει το μουσικό της εποχής μας και να συγκινήσει το σύγχρονο ακροατή. Η εναλλακτική χρήση του μελωδικού και ρυθμικού φρασεολογίου, η διαστηματική λεπτότητα, η δυναμική του αυτοσχεδιασμού και η ενσωμάτωση μοτίβων από ετερόκλητα περιβάλλοντα, μορφοποιούνται εμπνευσμένα και αβίαστα στο πλαίσιο μιας όσμωσης με γνώμονα και σημείο αναφοράς μια μορφή έκφρασης απαλλαγμένης από ιδεολογικές-αισθητικές στρατεύσεις αλλά και μετανεωτερικές αποδομητικού τύπου εμμονές.
