ΚΟΜΜΑΤΙΑ KAI ΘΡΥΨΑΛΑ

«ΚΟΜΜΑΤΙΑ & ΘΡΥΨΑΛΑ»
50 ΧΡΟΝΙΑ
του Γιώργου Σκούρτη
 2ος ΧΡΟΝΟΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ 

15.10.2024 - 21.01.2025
Kάθε Δευτέρα & Τρίτη

στο STUDIO ΚΥΨΕΛΗΣ
από τους Θεατρίνων Θεατές

 50 χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμα, το αριστούργημα του Γιώργου Σκούρτη, όπως το έφερε στα μέτρα μας και στα δικά σας ο Γιάννης Σολδάτος και με τα νέα επεισόδια έγινε επίκαιρο όσο ποτέ, σε σκηνοθεσία από τον Γιώργο Λιβανό 

Οι Θεατρίνων Θεατές  παρουσιάζουν ,  για δεύτερο χρόνο κάθε Δευτέρα και Τρίτη τη φετινή κεντρική τους παραγωγή & πάλι στο Studio ΚΥΨΕΛΗΣ , Παίχτηκε sold out με κριτικές που την κατέταξαν στις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς.

Η αγαπημένη ομάδα με βάση πάντα το Studio Κυψέλης, παρουσιάζει σε ενιαία  παράσταση, το αριστούργημα του Γιώργου Σκούρτη «ΚΟΜΜΑΤΙΑ και ΘΡΥΨΑΛΑ» με τα σημαντικότερα μονόπρακτα από την τριλογία σε επιλογή, σύνδεση και επαναπροσδιορισμό τους από το Γιάννη Σολδάτο, σε σκηνοθεσία Γιώργου Λιβανού. Έργο που θεωρείται από τα σπουδαιότερα της σύγχρονης ελληνικής πραγματείας! Μικρές ιστορίες ανθρώπων της διπλανής πόρτας για τον έρωτα, την αναζήτηση του ιδανικού, την σύγκρουση, την ελπίδα, την φθορά και την πτώση.

Η ιστορικής σημασίας τριλογία του Σκούρτη, που πρώτη φορά παρουσιάζεται στο σύνολο της, όπως ζήτησε ο ίδιος από το Γιώργο Λιβανό να πράξει! Οι Θεατρίνων Θεατές παρουσίασαν με μεγάλη επιτυχία και το Κύκνειο άσμα του Σκούρτη "Σοκ".

Ο Γιάννης Σολδάτος κατανοεί ουσιαστικά τη γραφή του Σκούρτη, που μιλά για μια ζωή χωρίς ψευδαισθήσεις του νεοέλληνα, ακτινογραφεί την καθημερινότητα, εικονογραφεί μια σύγχρονη ουτοπική κοινωνία και παραδίδει ένα σύγχρονο, εμβληματικό κείμενο, βαθιά πολιτικό, πανανθρώπινο και επίκαιρο όσο ποτέ !! που μας καλεί να ελευθερώσουμε μια ανεξέλεγκτη κραυγή. Γίνεται;

Μια σάτιρα με χιούμορ, τρυφερότητα, λυρισμό και σκληρότητα που δεν αφήνει τίποτα όρθιο, ένα έργο για αυτούς που ονειρεύονται τη νύχτα και δεν τους αρκεί μια φορά για να ζήσουν, που στοχεύει μετά από πολύμηνες πρόβες να γίνει μια από τις επιτυχίες της χρονιάς!

Τα «Κομμάτια και θρύψαλα σηματοδοτούν την πορεία του σύγχρονου Έλληνα μες το χρόνο και ο Κώστας Γεωργουσόπουλος το χαρακτηρίζει ως “το αριστούργημα του Σκούρτη”!

Τα “Κομμάτια και θρύψαλα“ θεωρούνται από τα σημαντικότερα κείμενα του σύγχρονου νεοελληνικού ρεπερτορίου – δείγμα γραφής όπως τα χαρακτήρισε ο Βαρβέρης και κάθε ανέβασμα τους χωράει μελέτη και νέα ιστορική τοποθέτηση.

Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε στο θέατρο Τέχνης 50 χρόνια πριν, ξαναγράφτηκε και το δεύτερο μέρος του παρουσιάστηκε μια εικοσαετία μετά από το ΚΘΒΕ, ενώ το τρίτο μέρος της τριλογίας ολοκληρώθηκε μόλις το προηγούμενο φθινόπωρο από τον θάνατο του Γιώργου Σκούρτη.

Συντελεστές:

Κείμενα: Γιώργος Σκούρτης – Γιάννης Σολδάτος
Σκηνοθεσία: Γιώργος Λιβανός
Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Γιάννης Σολδάτος
Σύμβουλος: Καίτη Ιμπροχώρη
Σκηνικά - Kοστούμια: Δέσποινα Βολίδη
Πρωτότυπη μουσική: Σάκης Τσιλίκης
Δραματουργική επεξεργασία: Μαρία Βλάχου
Κινησιολογία: Σίμωνας Πάτροκλος
Κινηματογράφηση: Αντώνης Μανδρανής
Φωτογραφίες: Άρης Τουρλάκης - Πωλίνα Καστρινού
Προβολή - επικοινωνία: Νατάσα Παππά
Υπεύθυνη θεάτρου: Ζωή Τριανταφυλλίδη
Τεχνική υποστήριξη: Ιπποκράτης Βαφειάδης
Υποδοχή - βοηθός ενδυματολόγου: Vania Alexandovna
Πρόγραμμα: Εκδόσεις ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ
Επιμέλεια έκδοσης: Έφη Βενιανάκη

Η παράσταση επιχορηγήθηκε από το ΥΠ.ΠΟ

Πρωταγωνιστούν:

Γιώργος Λιβανός, Πέπη Οικονομοπούλου, Γιάννης Τσιώμου, Μάνος Χατζηγεωργίου, Μαρία Δρακοπούλου, Σόνια Κωτίδου, Μάνος Τσιβιλής, Ζωή Τριανταφυλλίδη, Γιώργος Καρατζάς, Γιάννος Τριανταφύλλου. Στο πιάνο ζωντανά η Νίκη Γκουντούμη.

Σκέψεις του Γιώργου Σκούρτη

1η Νοέμβρη του 2018 από το πρόγραμμα των Θεατρίνων Θεατές.

Το 1976 έγραψα τα κομμάτια και θρύψαλα, 400 παραστάσεις στο θέατρο Τέχνης κι από τότε μόνο ο Αρμένης το ανέβασε και κανείς άλλος επαγγελματικό θίασος. Παίζεται και ξαναπαίζεται από ερασιτεχνικούς θιάσους. Σε όλη την επικράτεια και από θιάσους της ομογένειας. Το 1996 έγραψα τους Εφιάλτες κάτι σαν δεύτερο απολογισμό είκοσι χρόνια μετά, της υπαρξιακής και πολιτικοκοινωνικής μας κατάστασης. Ανέβηκε στο ΚΘΒΕ στη Μονή Λαζαριστών και μετά το 2016 έγραψα το Σοκ το τελευταίο αυτόνομο μέρος της ας το πούμε τριλογίας, ένα σπονδυλωτό νέο με αυτόνομες ενότητες.

Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος έγραψε κάποια στιγμή για το έργο

Από τις ταραγµένες ηµέρες µετά τη µεταπολίτευση το 1977, όταν ακόµη µαζεύαµε τα κοµµάτια και τα θρύψαλα µιας επτάχρονης ταπείνωσης ως κράτος και ως δηµόσιο ήθος, όπου µόνο λίγοι άνθρωποι είχαν υπερασπίσει την αξιοπρέπεια και τα ιστορικά και πολιτιστικά τιµαλφή αυτού του τόπου, ο Γιώργος Σκούρτης, ο Κουν και οι συνεργάτες του στο εργαστήρι θεατρικών θαυµάτων του Θεάτρου Τέχνης είχαν µετά λόγου αληθείας παραδώσει στην ελληνική κοινωνία, όση τουλάχιστον είχε την έγνοια µιας καταβύθισης στις ενοχές της, στις ανοχές της και στις αναπηρίες της, ένα σπονδυλωτό θεατρικό κείµενο, όπου ο συγγραφέας τολµούσε να βάλει το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων αλλά και στο είδος των ήλων-καρφιών και συνάµα στο σφυρί του σταυρωτή και στον ίδιο τον σταυρωτή.

Τα «Κοµµάτια και θρύψαλα» του Σκούρτη του 1977, είχαν συνταράξει τότε συνειδήσεις και µε είχαν οδηγήσει να γράψω επί λέξει τα εξής: «Αν τα “Κοµµάτια και θρύψαλα” περάσουν µέσα στα άλλα χίλια δυο µικρογεγονότα της θεατρικής πιάτσας, αν αντιµετωπιστούν ως υπόθεση του συγγραφέα τους ή του θιάσου που τα παίζει, αν δεν ερεθίσουν, δεν δηµιουργήσουν “το πνευµατικό θέµα” της χρονιάς, αν δεν προκαλέσουν ζυµώσεις, τότε δεν ξέρω τι είναι εκείνο που µπορεί πια να αφυπνίσει ή να διεγείρει τη νυσταλέα µακαριότητα µας· γιατί µακάριος δεν είναι µόνο ο αδιάφορος, µακάριος είναι και ο αλαζόνας του δόγµατος, όποιου δόγµατος».

Είκοσι ένα χρόνια µετά (1998) ο Αρµένης εγκαινιάζει το δικό του θεατρικό στέκι, σε µιαν εποχή µεγάλης εσωτερικής πολιτικής ταραχής (υπόθεση Κοσκωτά, ειδικό δικαστήριο, κυβερνήσεις Φρανκενστάιν) και υποχρεώνοµαι να επαναλάβω τα λόγια που ανέφερα παραπάνω. Τι σήµαινε αυτό; Πως µια εικοσαετία µετά την ψυχαναλυτική ανάλυση του Σκούρτη στο φροϊδικό ντιβάνι του θεάτρου και ενώ είχε µεσολαβήσει το κίνηµα και ο θρίαµβος, τουλάχιστον ο εκλογικός, της Αλλαγής, τίποτε δεν είχε αλλάξει στα ήθη µας, στην αγωγή µας και τα ίδια σύνδροµα ταλάνιζαν την κοινωνία µας. Είκοσι ένα χρόνια µετά οι βασανιστές κυκλοφορούσαν ελεύθεροι ή τους δολοφονούσαν κάποιοι άγνωστοι που χωρίς κανείς να τους έχει εξουσιοδοτήσει αναλάµβαναν στα τυφλά την πολιτική ευθύνη, που δεν την αναλάµβανε, βεβαίως, η οργανωµένη Πολιτεία που είχε επτά χρόνια ταπεινωθεί.

Οι φοιτητές και τα πολιτικά στελέχη που αντιστάθηκαν στη χούντα µέσα σε µια εικοσαετία είχαν γίνει εξουσία, είχαν εξαγοράσει τα πάθη µε παχυλούς µισθούς στα γρανάζια του συστήµατος, του ίδιου συστήµατος που είχαν πολεµήσει. Με λίγες τιµητικές εξαιρέσεις. Ενα κίνηµα που διαλαλούσε πως έφερνε τον λαό στην εξουσία άφηνε πάλι πίσω του ένα λούµπεν προλεταριάτο, µια στρατιά γυναικών αντικείµενο σκευής εργασιακής εκµετάλλευσης που πνιγµένη στην αλυσίβα του νεροχύτη αναρωτιόταν πάλι, «εγώ τι κόµµα είµαι;»!

Είκοσι ένα χρόνια µετά τα οργανωµένα συµφέροντα, το κεφάλαιο αναγεννηµένο από τις στάχτες του χουντικού φοίνικα τροφοδοτεί το κράτος µε νέα εξοπλιστικά συστήµατα, πνίγει το µικροµαγαζάκι της γειτονιάς υψώνοντας πολυκαταστήµατα και σπέρνει την ελληνική ύπαιθρο µε πανεπιστηµιακές σχολές, όπως χρόνια πριν, µε στρατόπεδα για να ενισχύσει το συρρικνωµένο πορτοφόλι του επαρχιώτη νοικοκύρη. Και ιδού από το 1998-99 έως σήµερα έχουν περάσει δέκα πυκνά χρόνια και τα «Κοµµάτια και θρύψαλα» είναι ο καθρέφτης που κοιτώντας µέσα του το πολιτικό, οικονοµικό και πολιτιστικό µας παρόν αντικρύζει την τερατώδη µορφή της, παραµορφωµένη, χαρακωµένη ή διά της πλαστικής τσιτωµένη. Το είχα σε ανύποπτο χρόνο διατυπώσει το αίτηµα. Κάθε µια δεκαετία να παίζεται αυτό το τραυµατικό κείµενο του Σκούρτη για να διαπιστώνουµε κάθε φορά, αν κάναµε έστω ένα βήµα ώστε να θεραπεύσουµε, και όχι βέβαια µε γιατροσόφια, µπότοξ ή ποµάδες το αποτρόπαιο προσωπείο που επιβάλαµε πάνω στο αρχαίο ή το παλαιότερο αφτιασίδωτο πρόσωπό µας και φέτος µέσα σε αυτή την πρωτοφανή και ιστορικά ανεπανάληπτη έκπτωση αξιών, και όχι µόνο χρηµατοπιστωτικών, ξαναϋψώνει ενώπιόν µας τον καθρέφτη για να αντικρύσουµε τη ρηµαγµένη, αναπαράλλαχτα όπως πριν από 33 χρόνια µιζέρια µας. Ο Σκούρτης θεώρησε σκόπιµο να προσθέσει δυο – τρία νέα τραύµατα, αφαιρώντας ανάλογα παλιά. Η συλλογιστική δεν άλλαξε, αντίθετα το έκτρωµα φαντάζει πλέον πτωµατικό. Και θέλω να είµαι ειλικρινής απέναντι στην Ιστορία. Χωρίς να αποσύρω την παλιά µου έκκληση, έτσι για την τιµή των όπλων (εξάλλου οι περισσότεροι από µας κάνουµε προτάσεις για να γραφτεί πως δεν έγιναν αποδεκτές στην πλάκα του τάφου µας!), γνωρίζω πως καµιά συνείδηση δεν θα εξεγερθεί, καµιά φιλοτιµία δεν θα αφυπνιστεί γιατί όλα αυτά έχουν πνιγεί µέσα στον τηλεοπτικό βόθρο, τη γαστρονοµική ουτοπία αλλά και τον πανικό που έχει πετύχει να διοχετεύσει στις συνειδήσεις το διεθνές δόγµα του σοκ. Ν΄ ανοίξουν κάποια άλλα από τα τηλεοπτικά παράθυρα, για να µπει λίγο φως, διαλεκτικό και ανθρωπολογικά αποδεικτικό, για να µη φτάσουµε, όπως σε ένα από τα αριστουργηµατικά του «Κοµµάτια» να ταυτιστούµε µε τους θύτες µας, να ευγνωµονούµε τους σταυρωτήδες µας και να ονοµάζουµε σωτήρες τους οδοστρωτήρες.

Και από την κριτική των Νέων από τον Κώστα Γεωργουσόπουλο για το Γιώργο Σκούρτη και την πρώτη του συνεργασία, με τους θεατρίνων θεατές

To τέλμα. Ο πρόσφατα φευγάτος από την γειτονιά των ζώντων Γιώργος Σκούρτης , ένας από τους περίπου 15 μετακαμπανελικούς μας θεατρικούς δημιουργούς από το 1970 που πρωτοπαρουσιάστηκε στο θέατρο Τέχνης με τους “Νταντάδες” άφησε έντονο και ιδιάζον το στίγμα του στη μεταπολεμική μας δημιουργία…

…Το αριστούργημα βέβαια του Σκούρτη είναι βέβαια το “Κομμάτια και θρύψαλα” που ακτινοσκοπεί τους όγκους που ανέπτυξε στο κοινωνικό σώμα η δικτατορία , έργο σπονδυλωτό σαν τις πλάκες ακτίνων που απλώνουν στον πίνακα οι γιατροί και προσεγγίζουν τις αλλοιώσεις των ιστών.

Τα κομμάτια και θρύψαλα ανιχνεύουν την παθογένεια αστών, μικροαστών και εργατών, επιστημόνων και εμπόρων….

…Στο Studio Κυψέλης, ο θίασος Θεατρίνων θεατές είχε το προνόμιο να έχει τον συγγραφέα ως το μοιραίο τέλος παρόντα στις δοκιμές και στο ύφος της παράστασης...
…Η παράσταση που δίδαξε με έξοχους ρυθμούς και ισορροπίες ο Γιώργος Λιβανός τίμησε το συγγραφέα που για χρόνια ήταν σχεδόν απαγορευμένος. Η Βολίδη στα εικαστικά, ο Τσιλίκης στα τραγούδια του συγγραφέα , ο Σίμωνας Πάτροκλος στις χορογραφίες στήριξαν με κύρος και ουσία τους αξιόλογους ηθοποιούς που έπαιξαν ο καθένας σε αυτό το σπονδυλωτό έργο. Ξεχωρίζω την πείρα της Καίτης Ιμπροχώρη και παραθέτω τους ταλαντούχους δημιουργούς : Όλγα Πρωτονοταρίου, Σόνια Κωτίδου ,Μαρία Φλωράτου, Σοφία Μπεράτη και Γιάννη Τσιώμου, Νίκο Χαλατζίδη, Ανδρέα Ζαχαριάδη, Μάνο Χατζηγεωργίου. Στο πιάνο η Νίκη Γκουντούμη.