ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ
του Θανάση Τριαρίδη

"Το τηλεφώνημα"

του Θανάση Τριαρίδη

για 2^η χρονιά στο Θέατρο ACT

από την Τρίτη 31 Οκτωβρίου, ώρα 21:30

Παραγωγή AntArts

Το τηλεφώνημα του Θανάση Τριαρίδη ανέβηκε σε Πανελλήνια πρώτη με τον Παλαιολόγο Χαλίδα και σε σκηνοθεσία της Δήμητρας Λαρεντζάκη, τον Ιανουάριο στο Θέατρο Act στην Πάτρα, σε παραγωγή της AntArts ΑΜΚΕ. Η παράσταση φιλοξενήθηκε επίσης στην Αθήνα στο Θέατρο Άβατον, στο Θέατρο της Θεατρικής Συμπαιγνίας στα Γιάννενα και στο φεστιβάλ 10^ος Μύλος Παραστατικών Τεχνών - Κύκλος στη Λάρισα.

Το νέο έργο του Θανάση Τριαρίδη επιστρέφει για 2^η χρονιά στο Θέατρο Act, από όπου ξεκίνησε το ταξίδι του, με παραστάσεις από 31 Οκτωβρίου και κάθε Τρίτη στις 21:30.

Ένας καθόλου εκ πρώτης όψεως απελπισμένος ηθοποιός, οπλισμένος με ανελέητο χιούμορ και δίνοντας ένα αξέχαστο σόου ενώπιον των θεατών κάθε βράδυ, αποφασίζει χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος, να ρισκάρει μια ζωή για το καλό της ανθρωπότητας.

Παίρνει στο τηλέφωνο τυχαίους ανθρώπους που, λόγω συνωνυμίας, έχουν ονόματα Αμερικανών Προέδρων. Τους προτείνει να παίξουν ένα παιχνίδι, να προφέρουν μια φράση και να κερδίσουν αυτόματα ένα χρηματικό ποσό. Η απάντηση τους θα καθορίσει απόλυτα τη συνέχεια.

Μια μαύρη - όπως αρμόζει στην πολιτική - κωμωδία του Θανάση Τριαρίδη, με έναν ηθοποιό, ένα ζώο - εν προκειμένω σκύλο, ένα ισχυρό δίλημμα και ένα απόλυτα αναπάντεχο τέλος.

Όπως στις ταυρομαχίες, τελικά ένας θα καταφέρει να επιζήσει.

Ό άνθρωπος ή το ζώο.

Τη ζωή του κάθε βράδυ μπορεί να τη σώσει μόνο το κοινό.

Ταυτοτητα παράστασης

Το τηλεφώνημα
του Θανάση Τριαρίδη

με τον Παλαιολόγο Χαλίδα

Σκηνοθεσία - Δραματουργική επεξεργασία - Σκηνικός χώρος - Μουσική επιμέλεια: Δήμητρα Λαρεντζάκη
Επιμέλεια κοστουμιού: Πηνελόπη Χατζή
Φωτισμοί: Δήμητρα Λαρεντζάκη - Βαγγέλης Χαλκιαδάκης
Φωτογραφίες παράστασης: Βασίλης Ζαβέρδας - Βίκυ Παπαγγελή Duone Photography
Trailer παράστασης: Δημήτρης Βάλλας - Life of Film Productions - www.lifeoffilm.gr
Γραφιστική επιμέλεια: Αριστέα Γεωργιοπούλου
Οργάνωση παραγωγής: Βαγγέλης Χαλκιαδάκης
Παραγωγή: AntArts ΑΜΚΕ

Σκηνοθετικό σημείωμα

Υπάρχουν έργα που σε συστήνουν απ' την αρχή στον εαυτό σου. Γιατί μηδενίζουν την ταχύτητα στο κοντέρ και τότε στρέφεις το βλέμμα και αρχίζεις να κοιτάς πάλι έξω απ' το παράθυρο. Και έτσι σε πηγαίνει ο δρόμος. Κυλάει μόνος του. Και χωρίς να το καταλάβεις το βλέμμα σου φεύγει. Και κοιτάς νύχτα πάλι τ' αστέρια. Και εκεί γυμνός και σιωπηλός επιστρέφεις στη σκηνή. Από την αρχή.

Αυτό το ταξίδι είχε πολύ ξενύχτι, ωμές αλήθειες, πάρα πολύ γέλιο και την τύχη να νιώθεις ότι όλα μπορείς να τα βρεις από την αρχή. Από το μηδέν ως το άπειρο.

Ίσως γιατί υπήρξα ο πρώτος θεατής που μου απευθύνθηκαν τα ζωντανά διλήμματα του έργου.

Ίσως γιατί πιστεύω ότι η ιστορία είναι μια ντροπιαστική καταγραφή της ανθρωπότητας, σε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της.

Ίσως γιατί θα ήθελα εγώ η ίδια να κάνω αυτό Το Τηλεφώνημα όχι μόνο στους προέδρους της Αμερικής αλλά και σε όλους εκείνους που οι αποφάσεις τους καθορίζουν τις ζωές όλων των έμβιων όντων.

Ίσως γιατί στο άκουσμα της φράσης "Οι άνθρωποι υπάρχουν ως άνθρωποι επειδή στάθηκαν στα δυο τους πόδια, τα δυο πόδια που βρέθηκαν στον αέρα τα έκαναν χέρια και έφτιαξαν όπλα κι άρχισαν να σκοτώνουν... Έτσι δημιουργήθηκε ο ανθρώπινος πολιτισμός.." σε κάθε πρόβα έπιανα τον εαυτό μου να έχει ένα πικρό χαμόγελο παραδοχής.

Ίσως γιατί πιστεύω ότι η αλήθεια ζει και αντέχει μόνο όταν το χιούμορ κραυγάζει μέσα από τις λέξεις - τα μόνα όπλα στο στόμα των ποιητών.

Ίσως γιατί ακόμα πιστεύω ότι ο ουρανός τη νύχτα έχει απαντήσεις.

Ίσως γιατί θέλω να πιστεύω ότι ακόμα μπορούμε να νικήσουμε ώστε να επικρατήσει ο άνθρωπος κι όχι το ζώο μέσα μας.

Εκεί που "ένα μικρό βήμα για εμάς" μπορεί να είναι "ένα μεγάλο βήμα για την ανθρωπότητα".

Δήμητρα Λαρεντζάκη

Λίγα Λόγια για το έργο

Το Τηλεφώνημα του Θανάση Τριαρίδη ανήκει σε μια καθόλου "αγία" τριάδα θεατρικών έργων όσον αφορά τα τρία τελευταία που έγραψε ο συγγραφέας μέσα στην καραντίνα. Είναι κυριολεκτικά ζωντανό, "σπαρταριστό" βάσει φινάλε, κωμικό δράμα.
 
Σύντομη περιγραφή του έργου:
Ένας (ενδεχομένως απελπισμένος) ηθοποιός παίρνει στο τηλέφωνο τυχαίους ανθρώπους που, λόγω συνωνυμίας, έχουν ονόματα Αμερικάνων Προέδρων. Τους προτείνει να προφέρουν την φράση «Τσάκαπίκο, μπίρμπιλίκο» και να κερδίσουν αυτόματα 100 ευρώ. Αλλά ετούτη η φράση από μέρους του ακροατή θα σημαίνει πως ο ηθοποιός θα πυροβολήσει στο κεφάλι έναν σκύλο.
 
Γρήγορα αποκαλύπτεται πως παρακολουθούμε ένα νέο είδος θεάτρου, το Delimmatic Theater (Θέατρο του Διλήμματος - σε συνομογραφία: Delthi). Σύμφωνα με αυτό το είδος ο ηθοποιός πρέπει να πυροβολήσει επί σκηνής ένα ζώο με την συναίνεση κάποιου θεατή/ακροατή - ή, εάν δεν τα καταφέρει, να πυροβολήσει το κεφάλι του.

Το Delthi ήδη κάνει θραύση σε όλες τις εξελιγμένες θεατρικά χώρες του κόσμου.
 
Ο Τριαρίδης, μέσα από μια πολύ δυνατή κωμωδία, μας δίνει για άλλη μια φορά την ευκαιρία να βιώσουμε μια παράσταση στην οποία η παρουσία των θεατών μπορεί να μεταμορφώσει τον μονόλογο σε διάλογο. Οι θεατές είναι αναπόσπαστο, ζωντανό κομμάτι, σε ότι πρόκειται να συμβεί, μέχρι οι Πρόεδροι της Αμερικής - ακόμα κι όταν αποδεικνύεται ότι πρόκειται για συνωνυμία - να δώσουν μια απάντηση στο δίλημμα που θέτει ένας ηθοποιός. Μια απάντηση που είναι όμως ζήτημα ζωής ή θανάτου. Όπως είναι συνήθως οι αποφάσεις των όποιων Προέδρων, πόσο μάλλον αυτών της Αμερικής.

Η σκηνή μετά το πρώτο τηλεφώνημα αρχίζει να παίρνει το σχήμα μιας αρένας, εκεί όπου συνήθως γίνονται οι ταυρομαχίες, με την υπόσχεση ότι πάντα στο τέλος κάποιος θα χάσει τη ζωή του.

Το ζώο ή ο άνθρωπος. "Πολύ ζωντανό και καθόλου βαρετό....."

Το Τηλεφώνημα ανήκει σε ένα νέο είδος θεάτρου, που αναπνέει, κινείται και ζει όσο διαρκεί μια παράσταση, κάθε βράδυ. Με ένα δίλημμα τόσο δυνατό, όσο και η θέση που θα πάρουμε σιωπηλά ή όχι απέναντι σ' αυτό. Με ένα δίλλημα τόσο ζωντανό, όσο και οι πράξεις των ανθρώπων, με ή χωρίς εξουσία. Οι πράξεις που μέσα από αυτές γράφτηκε η ανθρώπινη ιστορία. Βουτηγμένη απαρχής άπειρες φορές στο αίμα. Ένα σπουδαίο έργο για την ευθύνη που έχουμε οι άνθρωποι μέσα από τις αποφάσεις που παίρνουμε ή εξ' αιτίας της καταστροφικής μας απάθειας.

Ένα έργο που στο τέλος οδηγεί το βλέμμα μας να στραφεί στο άπειρο του ουρανού, στην αυγή ενός «αύριο», εκεί που ίσως μπορούμε να νικήσουμε ώστε να επικρατήσει ο άνθρωπος και όχι το ζώο μέσα μας.

Εκεί που "ένα μικρό βήμα για εμάς" μπορεί να είναι "ένα μεγάλο βήμα για την ανθρωπότητα".