Σκηνοθεσία Αναστασία Κουμίδου

Παίζουν (με αλφαβητική σειρά):

Γεράσιμος Γεννατάς, Κωνσταντίνος Δημητρακάκης, Ολίνα Μανωλοπούλου, Δημήτρης Πλειώνης, Μάρια Φλωράτου

Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
Ειδικά διαμορφωμένος Υπόγειος Χώρος

Από 16 Δεκεμβρίου 2021

Για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων

Ο Φρουρός είναι μια κωμωδία μπριλάντε του 1910, ένα παλλόμενο μίγμα σάτιρας / φάρσας / παιχνιδιού με ζωντανή μουσική, τραγούδια, χιούμορ και ερωτά. Ένα έργο της art nouveau με το βλέμμα της εποχής μας. Ένα ταξίδι στον γεωγραφικό τόπο των πολλαπλών ψευδαισθήσεων.

Η ιστορία του έργου επικεντρώνεται σε ένα διάσημο θεατρικό ζευγάρι, όπου μετά από έξι μήνες γαμήλιας ζωής, ο σύζυγος-Ηθοποιός αρχίζει να πιστεύει ότι η σύζυγος Ηθοποιός δεν έχει πλέον μάτια μόνο για αυτόν. Ο σύζυγος, σε συνεννόηση με έναν κριτικό θεάτρου, καταστρώνει ένα σχέδιο μεταμόρφωσης και αποπλάνησης της συζύγου, ένα έργο μέσα στο έργο, που λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια μιας παράστασης στην Όπερα.

«Κανένας δε θα μου πάρει τη γυναίκα μου! Εδώ δεν παίζουμε θέατρο. Χρειάζεται ένα καινούργιο ειδύλλιο; Πολύ ωραία, θα το έχει. Θα γίνω εγώ αυτός ο άντρας. Θα παίξω τον Φρουρό της»

Ο Φρουρός, του Ούγγρου συγγραφέα Ferenc Molnar, είναι ένα έργο-σταθμός στην παγκόσμια θεατρική ιστορία, αλλά και μία αγαπημένη κωμωδία των Ελλήνων πρωταγωνιστών του 20ου αιώνα.

Το εναρκτήριο λάκτισμα για την τεράστια επιτυχία του Φρουρού δόθηκε το 1924, όταν, στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, οι δύο πετυχημένοι αμερικανοί ηθοποιοί Alfred Lunt και Lynn Fontanne αποφάσισαν να αλλάξουν το θεατρικό τοπίο της Νέας Υόρκης. Στην Νέα Υόρκη έκανε 248 παραστάσεις.

Στην Ελλάδα το έργο παίχτηκε από το 1931 έως το 1975 με διάφορους τίτλους, μεταξύ των οποίων Ένας Κοζάκος για την Γυναίκα μου και Ο Κοζάκος, από τους θιάσους των Βασίλη Αργυρόπουλου (1931), Δημήτρη Χορν (1964), Γιάννη Βόγλη (1975), σημειώνοντας τεράστια επιτυχία.

Ο Φρουρός «ανεβαίνει» ξανά σήμερα με τη μοναδική σκηνοθετική ματιά της Αναστασίας Κουμίδου, τον εξαιρετικό Κωνσταντίνο Κασπίρη σκηνικά και κοστούμια, τον Δημήτρη Πλειώνη ως Φρουρό, τον Γεράσιμο Γεννατά σε ένα ανατρεπτικό ρόλο- έκπληξη και με ένα σπουδαίο θίασο.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

111 χρόνια μετά την σύλληψη του έργου από τον Ferenc Molnar και σχεδόν έναν αιώνα μετά το διάσημο ανέβασμα απο τους "Lunts" στο Garrick Theatre της Νέας Υόρκης, Ο Φρουρός αποκτά μια διαφορετική διάσταση στον 21ο αιώνα.

Έχοντας σαφή συγγένεια με την ατμόσφαιρα των έργων του Λουίτζι Πιραντέλο, την τελετουργία της αναπαράστασης στον Ζαν Ζενέ, αλλά και τον Εραστή του Χάρολντ Πίντερ, ο Φρουρός τοποθετείται σε ένα νέο πλαίσιο ανάγνωσης και συνεπώς δραματουργικής επεξεργασίας και σκηνοθετικής σύλληψης: Τι είναι πραγματικότητα και τι αλήθεια; Ποιό είναι το μεταίχμιο θεάτρου και πραγματικότητας και συνεπώς τέχνης και ζωής; Οι αλλαγές προσωπείων, οι συμφωνημένες ή μη αλλαγές συνθηκών και σχέσεων, οι ανατροπές και η συνενοχή αποτελούν καίρια δομικά εργαλεία της κωμωδίας.

Η καινούργια μετάφραση και διασκευή του έργου, κοιτάζει με φρέσκια ματιά τις αιχμές εκείνες που μπορούν να υπονομεύσουν τη συγκίνηση με γέλιο και το γέλιο με συγκίνηση. Ταυτόχρονα επεξεργάζεται την γεφύρωση της ατμόσφαιρας και των στόχων του συγγραφέα, μέσα από τους παιγνιώδεις ρυθμούς της γλώσσας, το σμίλεμα της θεατρικότητας των χαρακτήρων, την λεπτομέρεια στα λογοπαίγνια, την συνολική αποτύπωση της ατμόσφαιρας μιας κωμωδίας μεταμορφώσεων του 1910, με το σήμερα.

Η παράσταση θα κινηθεί στο παιχνίδι του "έργο-μέσα στο έργο-μέσα στο έργο," που θέτει ο Ferenc Molnar, μέσα από ένα θεατρικό παιχνίδι αντικατοπτρισμών. Η σκηνοθεσία στον Φρουρό δημιουργεί κόσμους που κινούνται στο όριο μεταξύ της θεατρικής και κινηματογραφικής πραγματικότητας / ψευδαίσθησης, ενσωματώνοντας μουσική από όπερες, ήχους από την κινηματογραφική ταινία του 1931, ακροβατώντας μεταξύ των παραστασιακών στοιχείων των αρχών του 20ου και του 21ου αιώνα. Σε συνεργασία με όλους τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην επικείμενη παραγωγή, πλάθουμε μία παράσταση μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, αντλώντας από την απαράμιλλη αισθητική, γοητεία και

θεατρικότητα του 1920, αντικατοπτρίζοντας παράλληλα την σύγχρονη υπαρξιακή αγωνία του θεάτρου: Όλος ο κόσμος μια σκηνή, στην οποία πρέπει να είμαστε ζωντανές/οι για να παίζουμε, και να παίζουμε για να επικυρώνουμε την ζώσα ύπαρξή μας.