«Ικέτιδες» του Αισχύλου
Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν - Θέατρο του Νέου Κόσμου

Τρίτη 30 Ιουλίου 2024

«Ικέτιδες» του Αισχύλου

από το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν
σε συνεργασία με το Θέατρο του Νέου Κόσμου

Το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν σε συνεργασία με το Θέατρο του Νέου Κόσμου προτείνουν για το καλοκαίρι 2024, τις «Ικέτιδες» του Αισχύλου, 60 χρόνια μετά την πρώτη παρουσίασή τους στην Επίδαυρο.

Στις «Ικέτιδες» (πρώτο και μοναδικό μέρος που διασώθηκε από την τριλογία «Ικέτιδες/Αιγύπτιοι/Δαναΐδες» και το σατυρικό δράμα «Αμυμώνη»), ο Αισχύλος ανασυνθέτει τον πανάρχαιο μύθο των πενήντα Δαναΐδων που μαζί με τον πατέρα τους Δαναό, εγκαταλείπουν τη Λιβύη ζητώντας άσυλο στο Άργος, την πόλη που είχε επίσης εγκαταλείψει η πρόγονός τους η δύσμοιρη Ιώ, μεταμορφωμένη σε αγελάδα και καταδιωκόμενη από τον «οίστρο», τη βοϊδόμυγα που είχε στείλει η Ήρα να την βασανίζει επειδή ο Δίας την είχε απατήσει μαζί της. Η Ιώ, κυνηγημένη από τον οίστρο εγκατέλειψε την Ευρώπη και έφτασε στην Λιβύη όπου γέννησε τον Έπαφο. Τέσσερις γενιές μετά, οι απόγονοί τους, οι πενήντα Δαναΐδες, καταδιώκονται με τη σειρά τους από τους ξαδέλφους τους, τους πενήντα γιούς του Αιγύπτου που θέλουν με τη βία να τις παντρευτούν. Φτάνοντας λοιπόν στο Άργος, ζητούν άσυλο από τον βασιλιά Πελασγό. Το μεγάλο ζήτημα -και δίλημμα- που τίθεται στο έργο είναι αν ο Πελασγός, θα τις δεχτεί στην πόλη με τη σύμφωνη γνώμη του λαού του, αντιμετωπίζοντας όμως τον άμεσο κίνδυνο να εμπλακεί σε πόλεμο με τους Αιγυπτίους που θα έρθουν να τις πάρουν πίσω με τη βία.

Οι «Ικέτιδες» είναι έργο ποιητικό αλλά και βαθιά πολιτικό.

Μιλούν για τη βία, τις ανάγκες που οδηγούν τους ανθρώπους να ξεριζωθούν από τη γη τους την άγρια μοίρα του πρόσφυγα, την αξία της δικαιοσύνης, τις μοναδικές αρχές της δημοκρατίας.

Πάνω από όλα όμως, θέμα του έργου και της παράστασης είναι «η πάλη της Γυναίκας με τον Άνδρα όταν αυτός είναι ο διώκτης κι εκείνη η κυνηγημένη. Πρόκειται για την πρώτη μορφή της πάλης των φύλων», όπως επισημαίνει ο Μάριος Πλωρίτης.

Είναι η Γυναίκα απέναντι στον Άνδρα, που εδώ εκπροσωπείται από τρία διαφορετικά πρόσωπα της πατριαρχίας. Της ανδρικής με λίγα λόγια εξουσίας, που είτε με τη σεξουαλική βία, είτε με τη νουθεσία, είτε με τον ίδιο το νόμο επιβάλλεται αιώνες τώρα στο γυναικείο φύλο.

Στους ανδρικούς ρόλους: Λυδία Κονιόρδου (Πελασγός), Γιάννης Τσορτέκης (Αιγυπτίων Κήρυκας), Άκης Σακελλαρίου (Δαναός).

Η μεγάλη πρωτοτυπία του έργου έγκειται στο γεγονός ότι η κεντρική Ηρωΐδα είναι συλλογική. Οι πενήντα Δαναΐδες, εκπροσωπούν για τον Αισχύλο όλο το γυναικείο φύλο. Κορυφαίες Δαναΐδες είναι η Λένα Παπαληγούρα και η Λουκία Μιχαλοπούλου.

Ο Χορός των Δαναΐδων συμπληρώνεται από ηθοποιούς-απόφοιτες του Θεάτρου Τέχνης (λόγος), μέλη της γυναικείας χορωδίας Chóres της Μαρίνας Σάττι (τραγούδι) και χορεύτριες της ομάδας «Και όμως κινείται» (χορός-ακροβατικά).

Η μουσική ερμηνεύεται ζωντανά από τις γυναικείες φωνές της χορωδίας και γεφυρώνει τη διαδρομή από την Ανατολή ως τη Δύση, από το χτες στο σήμερα.

Το σκηνικό αποτελείται από μια ειδική κατασκευή που παραπέμπει σε συρμάτινο φράχτη (μέρη του οποίου λυγίζουν, προεξέχουν κτλ.). Είναι το «σύνορο» πίσω από το οποίο τοποθετείται η ασφαλής πλευρά της πόλης, εκεί όπου θέλουν να βρεθούν οι Δαναΐδες.

Τέλος αξίζει να σημειωθεί ότι ο μύθος εξιστορεί ουσιαστικά το χρονικό της εγκατάστασης και της επικράτησης του ελληνικού φύλου στη χώρα των Πελασγών, των λεγόμενων «Προελλήνων». Γιατί οι απόγονοι των Δαναΐδων, οι Δαναοί ή Αργείοι ή Αχαιοί, όπως τους αποκαλεί ο Όμηρος, δεν είναι παρά «οι Έλληνες».

Μετάφραση: Ιωάννης Γρυπάρης
Δραματουργική επεξεργασία-διασκευή: Μαριάννα Κάλμπαρη-Έλενα Τριανταφυλλοπούλου
Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη
Δραματολόγος παράστασης: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου
Σκηνικά-κοστούμια: Χριστίνα Κάλμπαρη
Μουσική σύνθεση /Σύνθεση ηχητικού τοπίου/μουσική διδασκαλία: Χαράλαμπος Γωγιός-Μαρίνα Σάττι
Χορογραφία: Χριστίνα Σουγιουλτζή
Σχεδιασμός φωτισμών: Στέλλα Κάλτσου
Συνεργάτις σκηνοθέτη: Μαριλένα Μόσχου
Βοηθός σκηνοθέτη: Πίνα Κούλογλου
Βοηθός σκηνογράφου: Σοφία Αρβανίτη-Φλώρου
Βοηθός χορογράφου: Αντιγόνη Λινάρδου
Βοηθός φωτίστριας: Στέβη Κουτσοθανάση