ΠΟΙΟΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ;

Ποιος Ανακάλυψε Την Αμερική;
της Χρύσας Σπηλιώτη

Από 27 Ιανουαρίου 2025
Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

Θέατρο Αλκμήνη
Secret Room

Περιγραφή της Παράστασης:

Η Λίζα και η Καίτη, αποτελούν δύο πλάσματα εκ διαμέτρου αντίθετα που όμως τις συνδέει ο εξ' αίματος δεσμός, αφού είναι πρώτες ξαδέλφες, αλλά και η φιλία την οποία επιλέγουν με κάθε κόστος να διατηρούν μέχρι το τέλος της ζωής τους. Μέσα από τη συνδιαλλαγή αυτών των τόσο διαφορετικών προσωπικοτήτων, θα έρθουμε σε επαφή με όλους τους κύκλους της ζωής, καθώς θα τις συναντήσουμε διαρκώς να αλλάζουν: ηλικίες, φάσεις, ρόλους, μορφές, πρόσωπα, αλλά και επιθυμίες. Μέσω αυτής της αλλαγής και συνεχούς μεταμόρφωσης θα παρατηρήσουμε, πως οι ηρωίδες, μεταπηδώντας από τη μία ιδέα στην άλλη, ανακαλύπτουν την ζωή κυνηγώντας -ή όχι- τα όνειρά τους. Μαζί τους θ' αναρωτηθούμε για το πως η προδοσία κλονίζει την εμπιστοσύνη και τη φιλία τους, για το αν είναι έτοιμες ν' αντιμετωπίσουν την αλήθεια τους, κατά πόσο οι επιλογές τους και ο δρόμος που χάραξαν, ήταν υπόθεση δική τους ή απωθημένα των άλλων και κατά πόσο η μοναξιά είναι εκείνη που τις κινεί ώστε να ξεχάσουν, να συγχωρέσουν και τελικά να ελευθερωθούν από τα πάθη τους. Η ιστορία τους, γεννά σκέψεις και προβληματισμούς στον καθένα και την καθεμία, σχετικά με πανανθρώπινα, διαχρονικά και καθολικά ζητήματα, που αντλούνται από τη θεματολογία της δραματουργίας αλλά και της ίδιας της ζωής: οικογένεια, έρωτας, αγάπη, σχέσεις των δύο φύλων, μοναξιά, φθορά, θάνατος...

Αντί σκηνοθετικού σημειώματος...

Δύο παιδιά.

Δύο κορίτσια.

Δύο γυναίκες.

Δύο γιαγιάδες.

Δύο φίλες.

Τα όνειρα.

Η φιλία.

Ο άντρας - εραστής.

Η αιώνια προσδοκία.

Το ανεκπλήρωτο και το απαγορευμένο.

Η προδοσία.

Τα πρότυπα.

Μάνα - Πατέρας.

Η οικογένεια.

Οι ρόλοι της ζωής.

Η αλήθεια και το ψέμα.

Η συγχώρεση.

Η αγάπη.

Η μοναξιά.

Η φθορά.

Το γήρας.

Και το τέλος.

Διαβάζοντας το "Ποιός ανακάλυψε την Αμερική;" μου γεννήθηκαν τα ερωτήματα: Είναι ο άνθρωπος μονογαμικό ον; Είναι το απαγορευμένο και το απωθημένο πραγματικά επιθυμητό και αν ναι γιατί μόλις το κατακτάς μετά δεν το επιθυμείς; - Σχετικά με τη - "Μοναξιά. Μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει μόνος;", αναρωτήθηκα. Είμαστε αυτό που γεννιόμαστε ή γινόμαστε αυτό που θέλουν - φαντάζονται ή δεν έγιναν ποτέ οι γονείς μας και οι άλλοι; Κατά πόσον το κοινωνικοπολιτικό σύστημα στο οποίο ζούμε μας αφήνει να επιλέξουμε πραγματικά; Τι σημαίνει "ευτυχία"; Ποιος μας οδηγεί στα κουτάκια της ζωής: καριέρα, γάμος, παιδιά και συνεπώς στην σκέψη: "τακτοποιημένη ζωή ίσον και ευτυχισμένη ζωή" ;!

Το βασικό όμως ερώτημα που προέκυψε για εμένα αλλά και για όλη την ομάδα που δουλεύουμε την παράσταση, η οποία αποτελείται κατά 80% από γυναίκες καλλιτέχνιδες είναι το : Τι σημαίνει να είσαι γυναίκα σήμερα (και πάντα); Βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα κι όμως οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ως κατώτερα όντα και αυτό το βλέπουμε σχεδόν παντού, στην εργασία, στην οικογένεια, στην κοινωνία αλλά και πολιτικά καθώς εκλείπουν από θέσεις ευθύνης. Ανάλογα με το που μεγαλώνουν και ζουν, σε τι πιστεύουν, ποια είναι η ταξική και η οικονομική τους κατάσταση, επικρατεί στη ζωή τους η βία η οποία χαρακτηρίζεται από διάφορες διακυμάνσεις αλλά πάντα είναι παρούσα. Αλλού λιθοβολούνται και δολοφονούνται, απάγονται και παντρεύονται καταναγκαστικά. Στην Ελλάδα μετράμε κάθε μέρα νέα θύματα βιασμών και γυναικοκτονιών, θύματα τράφικινγκ, με κάποιες από τα θύματα να είναι μικρά κορίτσια από την παιδική ηλικία. Άρα, τέλος μέσω της παράστασης έχω να αφηγηθώ μαζί με τις υπόλοιπες συντελέστριες - συνεργάτιδές μου, για όλη αυτήν την ζοφερή κατάσταση βίας στην οποία είναι εκτεθειμένες οι γυναίκες από την γέννηση τους, από μέσα στα σπίτια τους, τις οικογένειες και τους συντρόφους τους. Είναι θλιβερό που ενώ ζούμε σε μια εποχή όπου κατανοούμε το σύμπαν ταυτόχρονα επικρατεί ο κοινωνικός Μεσαίωνας!

Το έργο της Χρύσας Σπηλιώτη είναι αλληλένδετο με το κωμικό και το τραγικό στοιχείο. Είναι άχρονο και άτοπο. Ο στόχος της παράστασης συνδυάζει την απαισιοδοξία με την αισιοδοξία καθώς πέρα από τα κοινωνικοπολιτικά μηνύματα τα οποία λαμβάνει ο θεατής βλέποντάς την, ιδανικά θα ήθελα να φύγει με το αίσθημα ότι αφού όλοι θα πεθάνουμε καθώς ο χρόνος διανύει την πορεία του και κυλά, τελικά εμείς πρέπει να ζήσουμε το τώρα! Μέσα σε μιάμιση ώρα περνά μπροστά από τα μάτια του πραγματικά μια ολόκληρη ζωή και σιγά - σιγά έρχονται η φθορά και το γήρας, από τα οποία κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει! Το "ζήσε!" λοιπόν είναι το πιο ηχηρό μήνυμα που θέλουμε να δώσουμε!

Κλείνοντας θα δανειστώ μια φράση της σπουδαίας ποιήτριας Κικής Δημουλά, την οποία βρίσκω σε απόλυτη σύμπνοια με την παράστασή μας:

«Εκείνος που κάνει τη μεγαλύτερη κατανάλωση της ελπίδας είναι ο απαισιόδοξος. Αλλιώς δε θα είχε τα κότσια να είναι απαισιόδοξος» !

Λίγα Λόγια για τη Συγγραφέα (Από το Διαδίκτυο) :

H Χρύσα Σπηλιώτη (1965-2018) γεννήθηκε στην Αθήνα. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, παρακολούθησε μαθήματα αυτοσχεδιασμού στη Γαλλία και εργάστηκε για πολλά χρόνια ως ηθοποιός στο θέατρο και την τηλεόραση (πρώτη της τηλεοπτική σειρά: "Καρέ της ντάμας", Mega, 1997). Υπήρξε από τα βασικά στελέχη του Ανοιχτού Θεάτρου του Γιώργου Μιχαηλίδη και του Θεάτρου της Άνοιξης. Συνεργάστηκε με σημαντικούς σκηνοθέτες (Μ. Βολανάκη, Γ. Σεβαστίκογλου, Γ. Μιχαηλίδη, Γ. Χουβαρδά, Β. Θεοδωρόπουλο, κ.ά.), καθώς και με το Θέατρο του Νότου, το Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, το Εθνικό Θέατρο, την Ελεύθερη Σκηνή, κ.ά. Συμμετείχε σε τηλεοπτικές σειρές και κινηματογραφικές ταινίες. Ως θεατρική συγγραφέας πρωτοεμφανίστηκε με το έργο "Ποιος ανακάλυψε την Αμερική;", που ανέβηκε το 1997 στο Αμόρε-Θέατρο του Νότου και παίχτηκε σχεδόν σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο, όπως επίσης και στη Ν. Υόρκη, στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο, στο Άμστερνταμ και στην Κροατία. Μεταφράστηκε σε επτά γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, πολωνικά, πορτογαλικά, ολλανδικά και κροατικά) και εκπροσώπησε την Ελλάδα στο Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου στην Κροατία, το 2004. Άλλα έργα της που ανέβηκαν σε θεατρικές σκηνές είναι τα: "Σκοτσέζικο Ντους", "Αγκά-σφι και φι", ο μονόλογος "Με διαφορά στήθους", καθώς και τα "Φωτιά και νερό" (παρουσιάστηκε στη Tristan Bates Theatre του Λονδίνου), "Ποιος κοιμάται απόψε;", "Το μάτι της τίγρης", "Η αληθινή σου ιστορία;", "Πόρτες", κ.ά. Τα θεατρικά της κείμενα κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Καστανιώτη και Σοκόλη. Η ίδια σκηνοθέτησε τα έργα της "Ποιος κοιμάται απόψε;" στο 104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης και "Αγκά-σφι και φι" σε δυο διαφορετικές παραστάσεις (ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας και Altera Pars στην Αθήνα). Το 2008 εκδόθηκε η συλλογή διηγημάτων της "Χαμένο δίκιο" (εκδ. Κέδρος). Μεταξύ 2011-2013 διετέλεσε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου (ITI) και μεταξύ 2015-2018 μέλος του ΔΣ στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, ως εκπρόσωπος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Έχασε τη ζωή της, μαζί με το σύζυγό της Δημήτρη Τουρναβίτη, στις φλόγες της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι Αττικής, στις 23 Ιουλίου 2018.

Ταυτότητα της Παράστασης:

"Ποιός Ανακάλυψε την Αμερική; της Χρύσας Σπηλιώτη

Σκηνοθεσία: Δήμητρα Δρακοπούλου
Βοηθοί Σκηνοθέτριας: Μαριλένα Βουγίδη & Ζωή Κουσάνα
Μουσική Παράστασης: Xara & Soda
Σκηνογραφία - Σκηνικό: Νίκος Λάμπρου
Κοστούμια: Δήμητρα Δρακοπούλου & Βαρβάρα Ραμπαούνη
Κίνηση: Ζωή Κουσάνα
Φωτισμοί: Δήμητρα Δρακοπούλου & Νίκος Λάμπρου
Δημιουργία πίνακα: Μαριλένα Βουγίδη
Παίζουν: Φιλία Κανελλοπούλου & Βαρβάρα Ραμπαούνη

Φωτογραφίες: Μαίρη Κόκου
Trailer & Teaser: Daria Kesova
Αφίσα - Γραφιστικά: Tati _ Uno (Τάσος Μέγγος)
Παραγωγή: Προβάδικο ΑΜΚΕ
Επικοινωνία: Γιώτα Δημητριάδη

Θερμές ευχαριστίες στις/στους: Βαγγέλη Αργύρη, Αριστείδη Βέβη, Κωνσταντίνα Δρακοπούλου, Παναγιώτη Δρακόπουλο, Γιώργο Ζάππα, Zoro, Σπύρο Καζιάνη - party productions, Βασίλη Καλφάκη και Σάντρα Λειβαδάρα, Θανάση Κατσάμπη, Γιώργο Κονταλή, Κυριάκο Κουρουτσαβούρη, Λίνα Λαμπροπούλου, Παναγιώτη Λυμπερόπουλο, Μαρία Μαυροφρύδου, Ελένη Νικολουδάκη, Στρατή Πανούριο, Πάνο Παπακωνσταντίνου, Κωνσταντίνα Ράικου, Χιπ-Χοπ Καφενέ.

ΒΡΕΙΤΕ ΜΑΣ:

instagram: poios_anakalypse_tin_ameriki

instagram: provadiko

facebook: poios_anakalypse_tin_ameriki
facebook: provadico

youtube provadiko

INFO:
- Στην παράσταση θα υπάρχει σε κάποιες σκηνές καπνός και μικρή διάδραση με το κοινό
- Tο θέατρο Αλκμήνη είναι προσβάσιμο για Άτομα με Αναπηρίες