«Στις μέρες μας ό,τι σκέφτεται ένας ζωντανός,
μόνο ένας νεκρός μπορεί να το πει»
Νικολάι Έρντμαν, Αυτόχειρ!

Ο Σεμιόν θέλει να αυτοκτονήσει. Ή, μάλλον, έτσι νομίζει η γυναίκα του. Εκείνος λίγο σαλάμι ήθελε. Η είδηση της επικείμενης...αυτοκτονίας του Σεμιόν εξαπλώνεται με ταχύτητα φωτός, ερήμην του. Και τώρα πώς θα αντιμετωπίσει όλους αυτούς που εισβάλλουν στη ζωή του, προσπαθώντας να τον πείσουν για το ...ανεπανόρθωτο;

Θέλοντας να καπηλευτούν τον θάνατό του για ιδεολογικούς σκοπούς, εκπρόσωποι της εξουσίας -και όχι μόνο- του προσφέρουν γη και ύδωρ για μια θέση στο σημείωμα αυτοκτονίας του, μεταμορφώνοντας την καθημερινότητα αυτού του λούμπεν Άμλετ, σε υπερθέαμα. Έστω και για λίγο.

«Εκείνος που μέχρι τώρα δεν είχε εξουσία πάνω σε τίποτα, θα γίνει πρωταγωνιστής και θα βρεθεί με όλους τους προβολείς στραμμένους πάνω του» λέει ο σκηνοθέτης Γιώργος Παπαγεωργίου. Με απίθανο χιούμορ και ιλιγγιώδεις ρυθμούς, η παράσταση ακολουθεί την υπαρξιακή διαδρομή του πρωταγωνιστή που παλινδρομεί ανάμεσα στη λαχτάρα του για ζωή και στη δίψα του για μεγαλείο που τροφοδοτούν αυτοί οι ξαφνικοί «επισκέπτες».

Η μουσική, ζωντανή, δυναμική πρωταγωνιστεί κι αυτή, επιτρέποντας την υπέρβαση: δύο αντίθετες πραγματικότητες συναντιούνται, καθώς ο κόσμος του θεάματος εισβάλει σ' ένα φτωχικό, μίζερο σπίτι. Με την έναρξη της παρεξήγησης, ο εκρηκτικός μουσικός κόσμος της παράστασης αρχίζει να ξετυλίγεται. Ο τρελός ρυθμός των ντραμς μοιάζει να κυνηγά την ιστορία που εκσφενδονίζεται προς τα μπρος, χάνει τον ρεαλισμό της και μεταμορφώνεται σε κάτι που θυμίζει ανατρεπτικό τσίρκο.

Ο Αυτόχειρ! είναι μια καθαρόαιμη κωμωδία. Είναι επίσης το καταραμένο έργο του Νικολάι Έρντμαν που απαγορεύτηκε από το σταλινικό καθεστώς το 1932. Ο Έρντμαν πλήρωσε με μακρόχρονη εξορία στη Σιβηρία τη συγγραφή του Αυτόχειρα, ενώ το έργο παρέμεινε σχεδόν αόρατο στη Ρωσία μέχρι το 1987.

Ανελέητα σύγχρονη και αδυσώπητα ευφυής, η ξέφρενη κωμωδία του Έρντμαν μιλά για την κοινωνική υποκρισία και τους σαρωτικούς μηχανισμούς επιβολής εξουσίας στο άτομο, για το τι σημαίνει να ζεις σε μια κοινωνία όπου μόνο οι νεκροί μπορούν να μιλήσουν ελεύθερα, αλλά και την ανόθευτη, αδιαπραγμάτευτη, ακατανίκητη επιθυμία του ανθρώπου για ζωή.

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Κωστής Σκαλιόρας
Σκηνοθεσία- Δραματουργική επεξεργασία: Γιώργος Παπαγεωργίου
Σκηνικά-κοστούμια: Πάρις Μέξης
Μουσική: Γιώργος Δούσος, Δημήτρης Κλωνής
Κίνηση: Σεσίλ Μικρούτσικου
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Δραματολόγος παράστασης: Εύα Σαραγά
Α' Βοηθός σκηνοθέτη: Άννα Παπαγεωργίου
Β' Βοηθός σκηνοθέτη: Γιάννης Λατουσάκης
Βοηθός φωτιστή: Χάρης Δάλλας
Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Αλέγια Παπαγεωργίου
Βοηθός σκηνογράφου: Εύη Ανδριανού

Διανομή (με σειρά εμφάνισης)

Μουσικοί επί σκηνής:

Αλέξανδρος Δανδουλάκης (ηλεκτρική κιθάρα), Γιώργος Δούσος (κλαρίνο), Δημήτρης Κλωνής (ντραμς), Βασίλης Παναγιωτόπουλος (τρομπόνι), Δημήτρης Τίγκας (κοντραμπάσο)

Φωτογράφος παράστασης: Xρήστος Συμεωνίδης