Bente Bulens & Beata Rekemova, «Attracted by repulsion»
Elena Cattardico, «In the Country of Last Things»
Adriano Bolognino, «Come Neve»

13o Dance Days Chania
Διεθνές Φεστιβάλ Σύγχρονου Χορού | 22 Ιουλίου - 2 Αυγούστου, Χανιά

1η παράσταση

Bente Bulens & Beata Rekemova
"Attracted by repulsion" (Βέλγιο/ Σλοβακία)

1 Αυγούστου | 21:30 | Θέατρο «Μίκης Θεοδωράκης»

Δύο παρόμοια σώματα προσπαθούν να συνδεθούν μεταξύ τους. Μέσα σ' ένα μαγνητικό χώρο, έλκονται από την αντίθετη άπωση - το αίσθημα απέχθειας προς κάτι παράλληλα με την επιθυμία να έλκονται προς αυτό. Η σχέση μεταξύ τους εξελίσσεται συνεχώς. Ακούνε, ακολουθούν και αναγνωρίσουν πότε πρέπει να ηγηθούν και πότε να συγκρατηθούν για να κερδίσουν εμπιστοσύνη. Κινούνται από τη συνεχιζόμενη απαλή ενέργεια στο χώρο που ακόμη και όταν αυτή σταματά, συνεχίζει μέσα στο χώρο γύρω από το κοινό. Εδώ, η δύναμη αντιστέκεται σχετικά στη κίνηση μεταξύ δύο σωμάτων που βρίσκονται σε επαφή. Μπορείτε να τα δείτε ξεχωριστά; Το πρώτο εξαρτάται από το άλλο, ωστόσο, το δεύτερο συνεχίζει πάντα. Με ποιον συμπάσχετε; Στο τέλος, συναντιούνται στο σημείο της ομοιότητάς τους.

Δημιουργία & Ερμηνεία: Bente Bulens & Beata Rekemova

Μουσική: Roc Gomez Mongay (ES) - artistic name: Years Astray

TRAILER: https://youtu.be/kV0jFChVLq0

2η παράσταση

Elena Cattardico
"In the Country of Last Things" (Ιταλία/Γερμανία)

1 Αυγούστου | 21:45 | Θέατρο «Μίκης Θεοδωράκης»

Το "In the Country of Last Things" πηγάζει από ένα ξεκαρδιστικό ανέκδοτο που περιλαμβάνει ένα καλάθι με ψώνια, ένα παιδί που κοιμάται και μια μητέρα χωρίς καροτσάκι...

Το μόνο που απέμεινε από το ανέκδοτο είναι το καλάθι με τα ψώνια: η αισθητική μου φαντασία του έφερε λουλούδια και η συναισθηματική μου μνήμη ένα καθεστώς ύπαρξης. Αυτές οι υποθέσεις αποτέλεσαν την αφορμή για τη διερεύνηση των πολλαπλών χρήσεων και σημασιών που συνδέονται με το καρότσι: συνηθέστερα το γνωρίζουμε ως ένα κινητό δοχείο, όπου συλλέγονται τα βασικά είδη πρώτης ανάγκης- για πολλούς "ξένους" είναι ακόμη και ένα σπίτι, μια "κιβωτός" για τα λίγα περιουσιακά στοιχεία που έχουν ακόμη στην κατοχή τους, όπως για τους πρωταγωνιστές του βιβλίου του Paul Auster, στο οποίο το έργο αυτό οφείλει τον τίτλο του- σε αυτό το χορογραφικό έργο, το καρότσι πήρε την έννοια του παροδικού τάφου της ψυχής, μιας οδυνηρής και παροδικής κατάστασης της ύπαρξης, από την οποία όμως ο άνθρωπος δεν μπορεί να ξεφύγει.

Το καλάθι με τα ψώνια που ελίσσεται στο χώρο, διαγράφει το πεδίο μάχης στο οποίο αναλώνεται η αδυναμία επικοινωνίας των δύο πρωταγωνιστών: ο ένας που βλέπει τον πόνο του άλλου, μετά από πολλές και μάταιες προσπάθειες να τον ταρακουνήσει, ταυτίζεται με την αποδοχή της ανικανότητάς του ως τη μόνη δυνατή λύση. Η "ανακωχή" λοιπόν, η παράδοση, αποδεικνύεται ο μόνος δυνατός τρόπος για να τραβηχτούν στην ασφάλεια και να διατηρήσουν το υπόλοιπο της αγάπης που τους ενώνει. Οι δύο πράξεις δύναμης που εκτελούν οι χορευτές στο τέλος του έργου -μοναχικές αλλά συμπληρωματικές- δίνουν απρόβλεπτα μια νέα φυσιογνωμία στο καρότσι, επικυρώνοντας την ανακωχή και μια νέα, ώριμη, αυτογνωσία.

Αυτός ο "μετασχηματισμός" αφορά τόσο το υλικό όσο και τις ψυχές που τον πυροδοτούν και συμβολίζει την "κρίση" όχι μόνο με την έννοια της διαρκούς διάσπασης, αλλά και με την ελληνική έννοια της "επιλογής" και του "διαχωρισμού": το να αποδεχτούμε την αποσύνθεση του εαυτού μας, το να παραδεχτούμε τον διαχωρισμό από τις παρωχημένες εκδοχές μας, όπως κάνει η κάμπια όταν εγκαταλείπει τη χρυσαλλίδα της, είναι μερικές φορές "το τελευταίο πράγμα" που απομένει να κάνουμε για να ξαναγεννηθούμε στην πιο μεγαλειώδη μορφή μας. Αυτό που για την χρυσαλλίδα είναι το τέλος του κόσμου, ο κόσμος το ονομάζει πεταλούδα, άλλωστε.

"Siamo solo conchiglie, sparse sulla sabbia. Niente potrà tornare, a quando il mare era calmo".

"Είμαστε μόνο κοχύλια, σκορπισμένα στην άμμο. Τίποτα δεν μπορεί να επιστρέψει στην εποχή που η θάλασσα ήταν ήρεμη", τραγουδά μια φωνή στο βάθος της δικής τους...

Όσοι βοηθούν το πένθος δεν έχουν ανοσία στην αλλαγή, ωστόσο: το μόνο που τους μένει να κάνουν είναι να προσφέρουν ένα "να σε προσέχουν" και να περιμένουν υπομονετικά να ανθίσει ο πόνος. Ανθίζουν και οι ίδιοι μαζί του...

Ερμηνευτές & συνδημιουργοί: Chiara Alessandro and Francisco Ladrón de Guevara

Soundtrack: Edoardo Nocco, Andrea Laszlo De Simone (track "Conchiglie" - 2019)

Λήψη Video: Nicolò Uzzauto

Επεξεργασία Video: Mirko Ingrao

Ο χώρος προσφέρθηκε ευγενικά από Alessandra Schirripa & Stefano Falco (Centro Danza Savona)

Ειδικές ευχαριστίες: My family, Simone Pastrengo, Alessia Casadei & Nora Rose, Silvia Uras, Francesca Stella

TRAILER: https://youtu.be/FPySPOVt7zc

3η παράσταση

Adriano Bolognino, "Come Neve" (Ιταλία)

1 Αυγούστου | 22:15 | Θέατρο «Μίκης Θεοδωράκης»

Το Come Neve θέλει να μεταφράσει μια προσωπική ιδέα για την ευημερία σε χορό.

Η αρχική εικόνα είναι το χιόνι που πέφτει έξω από το παράθυρο. Το αίσθημα της άνεσης που έρχεται από την αίσθηση της προστασίας και της ζεστασιάς μέσα στο σπίτι, σε συνδυασμό με τη μαγεία της ενατένισης τη λευκότητας έξω.

Πριν από την έναρξη του έργου, ενέπλεξα μια ομάδα γυναικών οι οποίες συγκεντρώθηκαν σε μια "Λέσχη Πλεκτικής" κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Αυτή η αρχαία τέχνη χρησίμευσε ως ευκαιρία όχι μόνο για συνεργασία και σύνδεση για αυτές τις γυναίκες, αλλά και ως ευκαιρία για αναγέννηση.

Λέγεται ότι το βελονάκι γεννήθηκε από την ικανότητα και τη φαντασία μιας γυναίκας που, γοητευμένη από την ομορφιά και την τελειότητα των νιφάδων του χιονιού, αποφάσισε να αναπαράγει το θαύμα τους με μια απλή βελόνα με γάντζο και μια βαμβακερή κλωστή.

Συνυφαίνοντας αυτά τα στοιχεία, θέλω να εισβάλω στον θεατή με μια ξαφνική χιονόπτωση σωμάτων σε κίνηση, κάνοντας τον χρόνο να σταματήσει σε μια κατάσταση γαλήνιας περισυλλογής. Ένα έργο που συντίθεται ως έργο με βελονάκι: μια περίπλοκη αλλά εξελιγμένη πλοκή, μια συνειδητή ύφανση που δημιουργεί νέες μορφές.

Χορογραφία: Adriano Bolognino

Χορεύτριες: Rosaria Di Maro and Noemi Caricchia

Συμπαραγωγή: Körper - Centro Nazionale di Produzione della danza / Fondazione Teatro Comunale Città di Vicenza - Festival Danza in Rete

Συνεργάτες: Orsolina28, Nitja Senter samtidskunst, Italian Institute of Culture in Oslo, and the Italian Embassy in Norway.

Μουσική: Olafur Arnalds/Josin

Κοστούμια: Club dell'uncinetto, Napoli

Κείμενο: Rosa Coppola

Με την υποστήριξη του KOMM TANZ/PASSO NORD

Residency project of Compagnia Abbondanza/Bertoni in collaboration with il Comune di Rovereto.

TRAILER: https://youtu.be/gaqaJX6UqQA

- Τιμές εισιτηρίων: 15€ κανονικό - 12€ φοιτητικό, ανεργίας, πολυτέκνων

- Ενιαίο εισιτήριο και για τις 3 παραστάσεις

- Η προσέλευση του κοινού ξεκινά 40 λεπτά πριν την καθορισμένη ώρα της παράστασης. Ολοκληρώνεται εφόσον συμπληρωθούν οι θέσεις και αφού ξεκινήσουν οι δράσεις. Κατόπιν έναρξης, οι θεατές δε θα επιτρέπεται να εισέρχονται στον χώρο των καθήμενων. Ευχαριστούμε εκ των προτέρων για την κατανόηση και τη συνεργασία σας!

http://dancedays.gr/ | https://www.facebook.com/DanceDaysChaniaFestival/ | https://www.instagram.com/dancedayschania_festival/