Τηλεφώνησε ο γιος σου - ΠΑΤΡΑ

https://www.catisart.gr

Η Μαριτίνα Πάσσαρη [στον ρόλο της Χούλια] με συναίσθημα, ρομαντισμό και λυρισμό μάς υποχρεώνει να δούμε τη ζωή διαφορετικά. Με την υπενθύμιση ότι η ζωή δεν τελειώνει όταν φτάνει η Τρίτη Ηλικία. Αλλά συνεχίζεται μέχρι τα βαθιά γεράματα δίνοντάς μας χαρά εφόσον, βέβαια, το αντιληφθούμε… Με περισσή δεξιοτεχνία η Μαρία Ελένη Μακρή – στον ρόλο της Τερέζας, της γηραιάς κυρίας – μάς χαρίζει μια σπάνιας ευαισθησίας και λεπτότητας ερμηνεία, σε όλη τη διάρκεια του έργου και ειδικά στη σκηνή του ονείρου, που είναι ανεπανάληπτη.

https://keysmash.gr

Οι χαρακτήρες συμβολίζουν δύο διαφορετικές εκδοχές ατόμων της τρίτης ηλικίας. Οι δυο γυναίκες όμως έχουν μια παράλληλη ζωή και σχεδόν ταυτόχρονα καταλήγουν απομονωμένες, λόγω της εγκατάλειψής τους από τους γιους τους. Το κείμενο αποτελεί κραυγή της ανάγκης για επικοινωνία των ατόμων τρίτης ηλικίας, καθώς συχνά θεωρούνται άτομα περιορισμένης αντίληψης. Δυσκολεύονται να αποτυπώσουν τις ανάγκες, τους φόβους και τα συναισθήματα που βιώνουν – πολλές φορές δυσνόητα και για τους ίδιους -ακόμα και στους δικούς τους ανθρώπους. Το έργο προσπαθεί να μας κάνει να καταλάβουμε όλα αυτά που δεν μπορούν να ειπωθούν. Να μας κάνει να καταλάβουμε το πώς αισθάνονται οι άνθρωποι που κάποτε αποτελούσαν το στήριγμα για την οικογένειά τους και τώρα απλά πρέπει να γίνουν τα παιδιά των παιδιών τους. Πόσο εύκολο να χάνεις την περηφάνεια και την αυτονομία σου;

https://www.catisart.gr

Το έργο είναι πολύ προσωπικό και αγγίζει όλους τους θεατές και όχι μόνον αυτούς που έχουν ζήσει τη φθορά συγγενικών τους ανθρώπων και ίσως και τη δική τους ανεπάρκεια να σταθούν δίπλα τους. Όλοι σίγουρα σκεφτήκαμε τις σκηνές και τις δικαιολογίες για την απουσία μας όταν μάλιστα το εν λόγω πρόσωπο μας αναζητούσε.
Και οι δύο ηθοποιοί παίζουν μοναδικά. Η Μαριλένα Μακρή ερμηνεύει την Τερέζα που μοιάζει κάπως με τη γριά από το έργο του Λόρκα «Μπερνάντα Άλμπα». Έχει κρυφή διάθεση για ζωή και δέχεται με μεγάλη χαρά τις περιποιήσεις της Χούλια, όπως και το τηλεφώνημα του γιου της, όταν της το αναφέρει η Χούλια είτε πραγματικά, είτε όχι είναι ένεση ζωής για εκείνη. Θα ήθελε βαθιά μέσα της να ξεχυθεί στον κόσμο και να απολαύσει τη ζωή, όμως οι δυνάμεις της είναι περιορισμένες.

Τραγικότερο πρόσωπο από την Τερέζα είναι η Χούλια [Μαριτίνα Πάσσαρη], που ενώ έχει έναν γιο, τον έχει χάσει στην ξενιτιά και έτσι μόνη της για λόγους βιοποριστικούς περιθάλπει την ηλικιωμένη κυρία, γεγονός που της υπαγορεύει έναν συγκεκριμένο τρόπο σχεδόν μοναστικής ζωής. Είναι νέα, την περιποιείται και σχεδόν στο βάθος εμφανίζονται οι «Δούλες» του Ζενέ γιατί χάνει τη ζωή της συντηρώντας έναν μισοπεθαμένο και εγκαταλελειμμένο από όλους άνθρωπο.
Οι Τετάρτες είναι η ανατροπή της καθηλωτικής καθημερινότητας, φορά τα τακούνια της, και το δακτυλίδι της Τερέζας, που δεν θα ξαναβάλει ποτέ πια και πάει σινεμά. Υπάρχει μια παθογένεια και σε αυτό το πρόσωπο, ένα σοβαρό έλλειμμα που διέπει την προσωπικότητά της και τη συμπεριφορά της. Έχει ανάγκη να νιώθει απαραίτητη και μόνο στην Τερέζα μπορεί να το αξιώσει αυτό.

Η σκηνοθεσία της Μαριτίνας Πάσσαρη φροντίζει τον ρέοντα λόγο της μεταφράστριας Μαρίας Χατζηεμμανουήλ, που πραγματικά παρουσιάζει ένα επίκαιρο έργο των Ιγνάθιο δελ Μοράλ και Μαργαρίτας Σάντσεθ, ένα έργο που πιάνει τον σφυγμό του σύγχρονου ανθρώπου και των προβληματισμών του.

theaterproject365.gr

Είμαστε όλα όσα έχουμε ζήσει. Είμαστε οι αναμνήσεις μας. Αν, όμως, χάσουμε τις αναμνήσεις μας, τότε ποιοι είμαστε; Τότε χρειαζόμαστε την αγάπη και την στοργή των ανθρώπων που ζήσαμε μαζί δύσκολες αλλά και ευτυχισμένες στιγμές. Των δικών μας ανθρώπων. Είναι, όμως, αυτό εφικτό;
Η Μαριτίνα Πάσσαρη έχοντας σαν οδηγό την ρέουσα μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ, (πόσο όμορφα ισπανικά έργα γνωρίσαμε μέσα από τις μεταφράσεις της), σκηνοθετεί με φαντασία και έμπνευση τον μονόλογο του Ιγνάθιο δελ Μοράλ και Μαργαρίτας Σάντσεθ . Μετατρέπει τον μονόλογο σε θεατρικό για δύο πρόσωπα. Προσθέτει όμορφες εικόνες και αναπάντεχες σκηνές και μας χαρίζει μία παράσταση που μας συγκινεί.

Τα όμορφα σκηνικά είναι της Ζωής Μολυβδά Φαμέλη και στην ίδια ανήκουν και οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί. Εξαιρετική η επιλογή της μουσικής από τον Στάθη Ιωάννου δημιουργεί μια νοσταλγική ατμόσφαιρα. Η κίνηση της Αλίκης Καζούρη μας χαρίζει συγκινητικές σκηνές.
Η Μαριλένα Μακρή είναι η ηλικιωμένη Τερέζα που κάθεται στην αναπηρική της καρέκλα. Η Μαριλένα Μακρή δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας. Παίζει με το βλέμμα της, τις σιωπές της, τις πνιχτές κραυγές της, το μειδίαμά της, τις κινήσεις του σώματός της. Η αγωνία, η ανυπομονησία ζωγραφίζεται στο πρόσωπό της, ανυπομονώντας να μιλήσει με τον γιο της. Είναι τόσο φυσική η ερμηνεία της που όλοι όσοι έχουν ζήσει κοντά σε έναν άνθρωπο με άνοια θα αναγνωρίσουν τη ζωή τους.

Η Μαριτίνα Πάσσαρη ενσαρκώνει άψογα την Τζούλια. Είναι γλυκιά, τρυφερή, κρύβει τα πραγματικά της αισθήματα ή ίσως και την απογοήτευσή της για την τροπή που πήρε η ζωή της. Είναι η προσωποποίηση της αγάπης και της καλοσύνης. Καταφέρνει με την ερμηνεία της να δώσει μία ευχάριστη νότα στην παράσταση.

Τι συμβαίνει, άραγε, στο μυαλό των ηλικιωμένων ανθρώπων που χάνουν σταδιακά τη μνήμη τους ή υποφέρουν από τη νόσο Αλτσχάιμερ; Νιώθουν, άραγε, την απουσία των αγαπημένων τους και αν ναι, πόση θλίψη και εγκατάλειψη μπορεί να τους κάνει να νιώθουν αυτή η απουσία; Η παράσταση «Τηλεφώνησε ο γιος σου» των Ιγνάθιο δελ Μοράλ και Μαργαρίτας Σάντσεθ αντιμετωπίζει αυτά τα ερωτήματα με τεράστια τρυφερότητα και ευαισθησία και μας κάνει να αναλογιστούμε τις δικές μας συμπεριφορές απέναντι στους ηλικιωμένους.

Το έργο «Τηλεφώνησε ο γιος σου» των Ιγνάθιο δελ Μοράλ και Μαργαρίτας Σάντσεθ, σε πρωτότυπη σκηνοθεσία Μαριτίνας Πάσσαρη είναι ένα βαθιά συγκινητικό έργο που ακροβατεί ανάμεσα στο δράμα και στο χιούμορ. Ένα έργο που μας συγκινεί, μας κάνει να χαμογελάσουμε, να κλάψουμε, να προβληματιστούμε!

Εφημερίδα Ντοκουμέντο

...Η Πάσσαρη που εκτός από τη σκηνοθεσία ανέλαβε και την εκ βάθρων δραματουργική επεξεργασία του κειμένου διέβλεψε μια ευκαιρία να εκδιπλώσει τον μονόλογο σε πληρέστερη θεατρική προοπτική. Με βάση αυτή την ευτυχή απόφαση το κείμενο διανοίχτηκε σε νέες διαστάσεις και η συνομιλία της συνεσταλμένης αλλά λαίστατης Χούλια με τη σχεδόν βουβή αλλά εκφραστικότατη Τερέζα κατέδειξε τις δυσχέρειες που προκύπτουν από έναν ελλειπτικό αλλά πληρέστατο διάλογο… Η πάσσαρη μιλάει με το στόμα της Χούλια τρυφερά και ζεστά για την αδιέξοδη ζωή και τα ματαιωμένα της όνειρα και τον γιο της που βρίσκεται στη Σουηδία χωρίς προοπτική επιστροφής, η Μακρή ως καθηλωμένη στις αναμνήσεις της Τερέζα μορφάζει σιωπηλά ή με μισές λέξεις και συστρέφεται γύρω από τον δικό τηε εξίσου απόμακρο γιο...

Οι θεατές
Ελένη Μπουκαουρη (συγγραφέας)

About last night... Ή σχετικά με το θεατρικό έργο ΤΗΛΕΦΩΝΗΣΕ Ο ΓΙΟΣ ΣΟΥ, που σκηνοθετεί η Μαριτίνα Πάσσαρη και συμπρωταγωνιστεί με τη Μαριλένα Μακρή. Δύο γυναίκες, η μία, ηλικιωμένη και ανοϊκή, η άλλη νεότερη, την προσέχει, την φροντίζει, μοιράζεται μαζί της τον κοινό πόνο τους, την απουσία των γιων τους, που έχουν φύγει μακριά, τις αποφεύγουν και δεν τις νοιάζονται. Οι δύο γυναίκες παίζουν και ζουν με ό,τι σώμα διαθέτουν πια, η ηλικιωμένη με σιωπηλές μούτες και γκριμάτσες, τόσο μα τόσο εκφραστικές, και ελάχιστες λέξεις που κόβουν μαχαίρι την πολυλογία της νεότερης, πάντα οι ίδιες λέξεις, γειωμένες στην πραγματικότητα, γλυκό, τσίσα... Αντιθέτως, η νεότερη προσπαθεί να "μαχαιρώσει" τη σιωπή αφηγούμενη ιστορίες από τις ταινίες που βλέπει στο σινεμά, πίνει για να αντέξει τη σιωπηλή ζωή, κι όταν εξουθενωμένη καταρρέει, τότε ξυπνάει η άλλη γυναίκα και λάμπει μέσα σ' ένα όνειρο, χορεύει το παρελθόν της, τη ζωή που πέρασε κι έφυγε, αλλά... αλλά υπήρξε! Οι γιοι τους απουσιάζουν. Απομένουν οι δύο γυναίκες να παλεύουν ενάντια στη σιωπή, η μία έχει ήδη αφεθεί να κατακτηθεί, η άλλη αφηγείται/μιμείται/υποκρίνεται δια του λόγου, εξαπατά επειδή αγαπάει, επειδή έχει ανάγκη, επειδή ... επειδή μπροστά στον καθρέφτη σου, η σιωπή δεν αντέχεται, η απουσία και η απόρριψη καταρρακώνουν. Κι έτσι, αγκαλιάζεις το ζωντανό σώμα που έχεις πλάι σου, όσο λειψό κι αν είναι (κι εσύ μια λειψή ζωή βιώνεις), χορεύεις μαζί του, το γιορτάζεις, το τρέφεις, το ντύνεις, και κυρίως, κυρίως, του μιλάς... Ένας σπαρακτικός μονόλογος της δικής σου μοναξιάς, αλλά τι σημασία έχει; Σημασία έχουν οι ελάχιστες στιγμές που θηλυκώνουν οι μοναξιές των δύο γυναικών και η αυταπάτη τους, κλεμμένη από το σινεμά ή κάποια μελλοντική υπόσχεση από τη χώρα του Ποτέ, καταργεί τη σιωπή και την ερημιά τους αφήνοντας τη θεατρική γλώσσα, το θεατρικό ιδίωμα, να πραγματωθεί σ' αυτά τα σώματα, στη λογόρροια ή/και τη σιωπή τους, ολοκληρώνοντας τη ζωή τους που γίνεται Έργο.

Αθηνόραμα

Θεατές

Πολύ γλυκεια-τρυφερη και συνάμα δυνατή παράσταση για δύο γυναίκες που ζουν -τσουλανε-κανοντας παρέα η μία στην άλλη, η κάθε μία με τον τρόπο της και δύο γιους (τους γιους τους) που κάπου εκεί μακρυά υπάρχουν και επικοινωνούν που και που τηλεφωνικά μαζί τους, επειδή κάπως έτσι πρέπει.. Και οι δύο ηθοποιοί σε παίρνουν μαζί τους είτε με μακροσυρτους σχεδόν μονολόγους είτε με το απλό κούνημα κεφαλιού ή των χεριών - δαχτύλων... Διαμαντακι, αξίζει να ειδωθει

Το έργο με συγκίνησε πολύ έχοντα περάσει από μία παρόμοια φάση με την μητέρα μου πολύ πρόσφατα. Είναι μια πολύ γλυκιά παράσταση, γεμάτη συναίσθημα, χιούμορ, μουσική και δυνατές ερμηνείες!

Το έργο με συγκίνησε πολύ έχοντα περάσει από μία παρόμοια φάση με την μητέρα μου πολύ πρόσφατα. Είναι μια πολύ γλυκιά παράσταση, γεμάτη συναίσθημα, χιούμορ, μουσική και δυνατές ερμηνείες!