Ιδρυτικός Δωρητής Εναλλακτικής Σκηνής 

Χορηγός Εναλλακτικής Σκηνής

Το ευφάνταστο μιούζικαλ Ιζαντόρα Ντακ αποτελεί την παραγωγή για παιδιά της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ για τη σεζόν 2024/25, γεμίζοντας την αίθουσα με κύκνους, πάπιες, γλάρους, κότσυφες και αηδόνια που αφηγούνται, με άξονα τον χορό, μια τρυφερή και ταυτόχρονα σκληρή περιπέτεια αυτογνωσίας.

Η παράσταση βασίζεται στο ομότιτλο, ιδιαίτερα επιτυχημένο παραμύθι της Στέλλας Μιχαηλίδου, η οποία αναλαμβάνει και τη σκηνοθεσία, ενώ τη μουσική υπογράφει ο Κώστας Βόμβολος. Πρόκειται για ένα έργο που μιλάει για την ποικιλομορφία και την αποδοχή, το οποίο ταυτόχρονα αποτελεί μια ιδεώδη εισαγωγή για τα παιδιά στην τέχνη του χορού.

Μια μικρόσωμη πάπια που ζει στη Λίμνη των Κύκνων ονειρεύεται να γίνει μπαλαρίνα, παρότι είναι η τελευταία στην τάξη. Όταν ο δάσκαλός της, ο κύριος Κουντεπιέ, τη διώχνει από το μάθημα, η Ιζαντόρα περιπλανάται απελπισμένη, μέχρι σιγά σιγά να πιστέψει στον εαυτό της και να ανακαλύψει τον δικό της μοναδικό χορό. Έναν χορό ελεύθερο, που βρίσκεται σε τέλεια αρμονία με τη φύση, χωρίς τους περιορισμούς που βάζει το μπαλέτο. Έναν χορό που της επιτρέπει να εκφράσει τα αληθινά της συναισθήματα, που τη βοηθάει να ξεπεράσει τον φόβο, τη μοναξιά και τις δυσκολίες.

«Ένα παιχνίδι ανάμεσα στα ονόματα Ιζαντόρα Ντάνκαν και Ιζαντόρα Ντακ στάθηκε αφορμή για τη συγγραφή αυτού του έργου. Οι ζωές όμως της μεγάλης Αμερικανίδας χορεύτριας και χορογράφου Ιζαντόρας Ντάνκαν και της ηρωίδας μας ήταν πολύ διαφορετικές. Η Ντακ και η Ντάνκαν συναντιούνται μόνο στο πάθος τους για τον χορό, στη λαχτάρα τους να επικοινωνήσουν πιο βαθιά και ουσιαστικά με τον κόσμο και τον εαυτό τους, να πουν πράγματα που δεν μπορούν οι λέξεις να αποδώσουν. Και οι δυο μαθαίνουν καθώς παρατηρούν τη φύση αναγνωρίζοντας πως τα πάντα χορεύουν κι ας μοιάζουν ακίνητα. Η Ιζαντόρα της ιστορίας μας ζει στη Λίμνη των Κύκνων, όπου ο μόνος χορός που υπάρχει είναι το μπαλέτο. Ο σωματότυπός της δεν ανταποκρίνεται στα πρότυπα για τους χορευτές που υπάρχουν εκεί. Αυτή δεν έχει μακρύ λεπτό λαιμό, μακριά πόδια, δεν είναι ολόλευκη και ψηλή με μεγάλες φτερούγες, δεν είναι δηλαδή ένας τέλειος κύκνος και αυτό έχει ως αποτέλεσμα την απορριπτική, βίαιη και σκληρή συμπεριφορά των συμμαθητριών της.

Το τεράστιο όπλο που έχει η Ιζαντόρα για να αντέξει είναι ο χορός. Χορεύει ασταμάτητα κι έτσι αντιστέκεται, δυναμώνει και προχωράει μέχρι να φτάσει να ανακαλύψει, να αποδεχτεί και να αγαπήσει αυτό που πραγματικά είναι. Στο έργο, από έναν κόσμο κλειστό, αλαζονικό, χωρίς ευαισθησία, που είναι η Λίμνη των Κύκνων, οδηγούμαστε σε έναν κόσμο συμπερίληψης, αποδοχής και αναγνώρισης του μοναδικού άλλου. Μακάρι αυτό να το κάνουμε να συμβεί και στον δικό μας κόσμο», σημειώνει η Στέλλα Μιχαηλίδου.

Με τη συγχρηματοδότηση της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης