«Ο πόλεμος δεν έχει πρόσωπο γυναίκας»
Της Σβετλάνα Αλεξίεβιτς

«Ο πόλεμος δεν έχει πρόσωπο γυναίκας»
Της Σβετλάνα Αλεξίεβιτς

Σύλληψη - Ερμηνεία
Κάτια Γέρου, Ναταλία Γεωργοσοπούλου

 2η Χρονιά Παραστάσεων 

2 & 3 Δεκεμβρίου 2024 | 21:00

Θέατρο Όροφως
Πάτρα

 "Το χαμένο δεν ήταν χαμένο, η καρδιά είναι ένας τόπος οχυρός"  Paul Celan

Νέος κύκλος παραστάσεων για το έργο της βραβευμένης με Νόμπελ Λογοτεχνίας (2015) Λευκορωσίδας δημοσιογράφου και συγγραφέως Σβετλάνα Αλεξίεβιτς,
«Ο πόλεμος δεν έχει πρόσωπο γυναίκας», μια δουλειά, η οποία ταξιδεύει στην Πάτρα για δύο παραστάσεις.

Την δραματουργική επεξεργασία υπογράφει ο Παντελής Μπουκάλας.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως στις 28 Γενάρη η παράσταση παρουσιάστηκε στο Eθνικό Θέατρο του Μαρόκο (Ραμπάτ) στο πλαίσιο του Φεστιβάλ JASSAD "Festival International des femmes metteuses en scène" 

Δύο γυναικείες φιγούρες στη σκηνή καταθέτουν ένα σύγχρονο μαρτυρολόγιο για τη συμμετοχή της σοβιετικής γυναίκας στον Β' παγκόσμιο πόλεμο. Αφηγούνται την τραγική ιστορία της θηλυκότητας μέσα στα πεδία των μαχών, δημιουργώντας ένα τοπίο μνήμης, όπου συνδέονται το παρόν με το παρελθόν, το πραγματικό με το ονειρικό.
 
Ο σκηνικός χρόνος, γεμάτος ρωγμές και ρήγματα, δημιουργεί τον τόπο όπου ανασαίνει η ανθρώπινη ψυχή. Οι δύο θηλυκές φιγούρες αποκαλύπτουν προσωπικά βιώματα γεμάτα συγκρούσεις και αντιφάσεις και την ίδια στιγμή φωτίζουν το ανείπωτο βάθος των συναισθημάτων τους, των απόκρυφων επιθυμιών και των ονείρων τους.
 
Μεταξύ έρωτα και πολέμου, μνήμης και ιστορίας, οργής και χιούμορ, οι γυναίκες αυτές επαναδιεκδικούν τις ζωές τους, τα σώματά τους, τα συναισθήματά τους, τους εαυτούς τους. Κατά τη διάρκεια της παράστασης η σκηνή μετατρέπεται σε χώρο εξέγερσης του ανθρώπινου πάθους απέναντι σε κάθε μορφή καταπίεσης.
  
Το βιβλίο της Σβετλάνα Αλεξίεβιτς είναι ένα πολυφωνικό ντοκουμέντο, μια εξομολόγηση της γυναικείας μνήμης από τον Β' παγκόσμιο πόλεμο. Κυκλοφορεί σε μετάφραση Ελένης Μπακοπούλου από τις εκδόσεις Πατάκη.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
 
Μετάφραση: Ελένη Μπακοπούλου
Σύλληψη- Ερμηνεία: Κάτια Γέρου, Ναταλία Γεωργοσοπούλου
Kαλλιτεχνική Επιμέλεια: Σάββας Στρούμπος
Δραματουργική επεξεργασία: Παντελής Μπουκάλας
Μουσική: Λεωνίδας Μαριδάκης
Σκηνική εγκατάσταση: Ηλίας Παπανικολάου
Κοστούμια: Κατερίνα Σωτηρίου
Τρέιλερ: Στέφανος Κοσμίδης/ ΟΡΚΗ
Φωτογραφίες: Δημήτρης Μαόφης
Επικοινωνία: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας (Cont Act)
Οργάνωση παραγωγής: Ομάδα θεάτρου Άλας
  
Το σκηνικό της παράστασης είναι εμπνευσμένο από την εικαστική εγκατάσταση του Κυριάκου Κατζουράκη "Ιερά οδός". Η παράσταση αφιερώνεται στη μνήμη του.
 
Ευχαριστούμε θερμά το «Θέατρο Φούρνος» για την συμβολή του στην υλοποίηση της παράστασης

Έγραψαν για την παράσταση

«Ο πόλεμος δεν έχει πρόσωπο γυναίκας», της Σβετλάνα Αλεξίεβιτς, σε σύλληψη και ερμηνεία των Κάτιας Γέρου και Ναταλίας Γεωργοσοπούλου, στο θέατρο Φούρνος, είναι από εκείνες τις σημαντικές παραστάσεις με τα χαρακτηριστικά του μανιφέστου για την αυτοδιάθεση και τα ανθρώπινα δικαιώματα των γυναικών, σε καιρό πολέμου ή ειρήνης». [Ζωή Τόλη, Enetpress.gr]

«Μια παράσταση που αξίζει να δείτε. Να είστε προετοιμασμένοι για μια σκληρή και αληθινή
παράσταση που θέλει απόλυτη συγκέντρωση και γερό στομάχι. Αξίζει πραγματικά».
[Έφη Κουφοπούλου, Streetradio.gr]

«Μια παράσταση που την «κουβαλάς» μετά μαζί σου.[...] Στη σκηνή βλέπουμε τις Κάτια Γέρου και Ναταλία Γεωργοσοπούλου να γίνονται αυτές οι γυναίκες και οι αναμνήσεις τους, με ερμηνείες απλές, εκφραστικές αλλά ανεπιτήδευτες, αξιοποιώντας το σώμα και τα σκηνικά αντικείμενα. [...] Γι' αυτό και η παράσταση δεν είναι εύκολη «τροφή» για τον θεατή, όπως ακριβώς και το βιβλίο. Σε «χτυπάει» με τα μικροπράγματά της, με τρόπο που σε αναγκάζει να κουβαλάς το «βάρος» τους και μετά το τέλος»
[Ιωάννα Βαρδαλαχάκη, Clickatlife.gr]

«Δυο γυναίκες πάνω στη σκηνή, η Κάτια Γέρου και η Ναταλία Γεωργοσοπούλου, μιλάνε για τις εμπειρίες των πολλών γυναικών που πολέμησαν στις γραμμές του Κόκκινου Στρατού κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν πρόκειται για μια ακόμη περιγραφή ηρωικών εμπειριών - οι ηρωικές εμπειρίες είναι παρούσες και διάχυτες, ασφαλώς, τόσο στο έργο όσο και στη συνείδησή μας σήμερα - αλλά για μια αφήγηση της τραγικής ιστορίας της θηλυκότητας μέσα στον πόλεμο. [...] Αξίζει τον κόπο να δείτε το έργο για έναν λόγο ακόμη. Οι δυο γυναίκες πάνω στη σκηνή είναι υπέροχες. Υπάρχει κάτι συγκλονιστικό στην παρουσία της Κάτιας Γέρου. Είναι γνωστό σε όλους πως πρόκειται για μια σπουδαία ηθοποιό. Εδώ όμως είναι σα να απογειώνει όλη την εμπειρία, το ταλέντο και το συναίσθημά της».
[Θανάσης Σκαμνάκης, Kommon.gr]