When AI kills Faust
Όταν η Τεχνητή Νοημοσύνη σκοτώνει τον Φάουστ

Όταν η Τεχνητή Νοημοσύνη σκοτώνει τον Φάουστ

Ένας δραματικός μονόλογος του Theo Dirix με μουσικές παρεμβολές από την Elke Robersscheuten.

Ο Theo Dirix και η Elke Robersscheuten είναι ένα βελγικό ντουέτο γνωστό για τις συγκινητικές εμφανίσεις τους, όπως η Νεκρομαντική Νύχτα και τα Τοπία του Βεσάλιου, που είχαν παρουσιαστεί προηγουμένως στο Βέλγιο και στην Ελλάδα. Η τελευταία τους συνεργασία, Όταν η Τεχνητή Νοημοσύνη σκοτώνει τον Φάουστ, εμβαθύνει και πάλι σε πολιτισμικούς προβληματισμούς.

Στο μεταφορικό σκηνικό του Τρένου στο Ρουφ, εξετάζουν την παρακμή του δυτικού πολιτισμού μέσα από τα μάτια του Φάουστ.

Ο κεντρικός χαρακτήρας, μια φαουστική φιγούρα που ενσαρκώνει ο Theo, αντιπροσωπεύει μια προσωπικότητα εμπνευσμένη από τον Νίτσε-γεμάτη αυτοεκτίμηση και αυτογνωσία-η οποία αντιμετωπίζει τη διάλυση της σύγχρονης ανθρωπότητας. Μέσα από αυτόν τον χαρακτήρα, οι επιβάτες ξεκινούν μια οδύσσεια που εξετάζει τη συμφωνία της ανθρωπότητας με το δαιμονικό, τις ψεύτικες υποσχέσεις της ρευστότητας-είτε πρόκειται για την ταυτότητα, την ηθική ή τα όρια-που καταλήγει στον υπερ-ανθρωπισμό και την τελική απόρριψη του θανάτου.

Αυτή η παράσταση συνδυάζει τον προφορικό λόγο, φιλοσοφικούς στοχασμούς και συγκινητική μουσική σε ένα ταξίδι που είναι ταυτόχρονα κυριολεκτικό και συμβολικό. Η αφήγηση αντλεί έμπνευση από βασικά λογοτεχνικά αποσπάσματα, όπως το Δόκτωρ Φάουστους του Τόμας Μαν, ο Φάουστ του Γκαίτε και ο θρύλος του Γκόλεμ.
Συνθέσεις για πιάνο από τον Philip Glass, τον Piet Swerts, τον Ernst Bloch, ακόμη και τον Friedrich Nietzsche, υπογραμμίζουν την παράσταση με ένα στοιχειωτικό, μινιμαλιστικό μουσικό σκορ.

Όταν η Τεχνητή Νοημοσύνη σκοτώνει τον Φάουστ προσφέρει μια στοχαστική αντανάκλαση για την κρίση του δυτικού πολιτισμού και την αναπόφευκτη πτώση του. Το σκηνικό του τρένου γίνεται το τέλειο μεταφορικό μέσο για αυτό το ταξίδι, που προχωρά αμετάκλητα προς τον τελικό του προορισμό.