Σχεδιασμένο την περίοδο του μεσοπολέμου από τον μοντερνιστή αρχιτέκτονα Πάτροκλο Καραντινό, το μοναδικό αυτό αστικό μνημείο μεταμορφώνεται σε ζωντανό έργο τέχνης που συνδιαλέγεται με τον συναρπαστικό κόσμο του Ιάπωνα συνθέτη.
Τα τραγούδια του Τόρου Τακεμίτσου αποτελούν μια ελάχιστα προβεβλημένη πτυχή της εργογραφίας του έξω από τα σύνορα της πατρίδας του. Γραμμένα για παραστάσεις μουσικού θεάτρου, τηλεοπτικές εκπομπές και κινηματογραφικές ταινίες από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’90, εντυπωσιάζουν με την υβριδική, παιγνιώδη αισθητική τους, ένα κράμα μπλουζ, τζαζ, μιούζικαλ και japonais επιρροών.
Εκεί που η Ανατολή κλείνει το μάτι στη Δύση, τα σύνορα αμβλύνονται και η μουσική του Τακεμίτσου μας πλημμυρίζει με τη μοναδική αίσθηση οικειότητας, εγγύτητας, επικοινωνίας με την τέχνη και την κοινωνία που μόνο οι σπουδαίες δημιουργίες μπορούν να προκαλέσουν.
Το Duo Hedi (η μεσόφωνος Αναστασία Κότσαλη και ο ακορντεονίστας Κώστας Ζιγκερίδης) προσεγγίζει τη μουσική αντλώντας έμπνευση από τις πολυσχιδείς αναφορές του συνθέτη. Το αμερικανικό σινεμά, τα εισαγόμενα ουίσκι, οι διαφημίσεις της Coca-Cola, ο Ουώλτ Ντίσνεϋ, τα σπιρίτσουαλ, η ευρωπαϊκή ποπ, οι ταινίες του Κουροσάβα, ο Λευκάδιος Χερν, οι κερασιές, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος συνθέτουν το τραγουδιστικό σύμπαν του δημιουργού, γοητευτικό και συχνά προβοκατόρικο. Ο ίδιος ο Τακεμίτσου δήλωνε: «Έγινα μουσικός εξαιτίας του πολέμου κι εξαιτίας του τέλους του, αποζητώντας έτσι ακατάπαυστα, βασανιστικά, την ελευθερία».
Το εικαστικό ντουέτο VASKOS (Βασίλης Νούλας και Κώστας Τζημούλης) επιχειρεί να γεφυρώσει τον δυτικό μοντερνισμό του 20ού αιώνα με πρακτικές που απηχούν την ιαπωνική ευαισθησία, μέσα από την έμφαση στις έννοιες της πτύχωσης, του δεσίματος, της εύσχημης χωροθέτησης των αντικειμένων.
Μέσα σ’ ένα δωμάτιο, όπως μέσα σε μια μεγάλη πόλη ή σε μια αυλή, διπλώνω κι αναδιπλώνω τις πτυχώσεις του καιρού. Αναρωτιέμαι το αύριο αν θα φέρει σύννεφα ή καθαρό ουρανό… Ξεδιπλώνω τις σκέψεις μου, προσπαθώ να ακούσω τις διαθέσεις μου, ταΐζω τα χρυσόψαρα της μνήμης μέσα στη γυάλα, όπως στη μέσα δεξαμενή του Εθνικού Κήπου. Με πήγαιναν βόλτα εκεί όταν ήμουν παιδί. Τώρα τραγουδώ για ένα αβέβαιο καλοκαίρι. Δεν μπορώ να πιαστώ από κάτι σταθερό. Όλα ανοιγοκλείνουν σαν εικόνες ενός επιπλέοντος κόσμου. — VASKOS
